του Νικ. Χειλαδακη συγγραφεα, Τουρκολογου
Πριν
από τρία χρόνια και πριν από την έκρηξη του εισαγομένου από το εξωτερικό
εμφυλίου στην Συρία, είχα συναντήσει μια ομάδα Σύριων ορθοδόξων προσκυνητών στο
μοναστήρι της Σουρωτής. Μαζί τους βρίσκονταν και τρεις ψηλόκορμοι ρασοφόροι με
μάτια αποφασιστικά που έδειχναν πως αυτό που έκαναν το πίστευαν ψυχή τε και
σώματι. Συνομιλώντας μαζί τους, άκουσα λιγάκι έκπληκτος πως οι ίδιοι ονομάζουν
τους εαυτούς τους, «Ρουμ Ορτοδόξ», δηλαδή Ρωμιοί Ορθόδοξοι και κατά δεύτερο
λόγο αραβόφωνοι χριστιανοί ορθόδοξοι. Στη συζήτηση μας μου ανέφεραν ότι έχουν
κάποιες δυσκολίες στην άσκηση των καθηκόντων τους αλλά αισθάνονται σιγουριά με
το καθεστώς Άσαντ ακριβώς γιατί και αυτός ανήκει σε μια θρησκευτική μειονότητα
που διάκειται φιλικά με τους χριστιανούς και για τον λόγο αυτό δεν δίνει έδαφος
σε ανάπτυξη φονταμενταλιστικών ισλαμικών ομάδων που θα ήταν μεγάλη απειλή για
το χριστιανικό ποίμνιο.
Δυστυχώς
όμως η ασφάλεια αυτή των ομόδοξων φίλων
από την Συρία, που μάλιστα ήθελαν να
τους αποκαλούμε «Ρουμ Ορθοδοξ» όπως και οι ομόδοξοι τους στον Λίβανο,
κατέρρευσε κάτω από τις ριπές των πυροβόλων και τον όλεθρο της ισλαμικής
θύελλας που εισήγαγαν οι καλοθελητές της Δύσεως για να ανατρέψουν το καθεστώς
Άσαντ και να ελέγξουν την πορεία των ενεργειακών αγωγών. Δεν γνωρίζω που μπορεί
να βρίσκονται τώρα όλοι αυτοί οι προσκυνητές της Σουρωτής και όσο τους
σκέπτομαι μια ιερή αγανάκτηση με τυλίγει.
Στη
μαρτυρική Συρία ο πρώτος στόχος όλων αυτών των ανθρωποφάγων που ήρθαν από 30
ξένες χώρες και το μόνο που ξέρουν είναι να σκοτώνουν ανθρώπους, είναι η χριστιανική
κοινότητα. Περίπου ένα εκατομμύριο Ορθόδοξοι χριστιανοί και άλλο ένα
εκατομμύριο Συριανοί και λιγότεροι Ουνίτες και Καθολικοί. Σε όλους αυτούς
συντελείται μια νέα γενοκτονία κάτω από τα αδιάφορα μάτια των υποτιθέμενων
προστατών της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Όσον
αφορά τους ομόδοξους Ορθοδόξους, η στάση της ελληνικής πλευράς είναι το
λιγότερο προκλητική και η ελληνική κυβέρνηση για άλλη μια φορά μας διδάσκει το
πως όταν μας φτύνουν, να… υποστηρίζουμε ότι βρέχει. Είναι τραγικό να
παρακολουθούμε την συνεχιζόμενη γενοκτονία των χριστιανών Ορθοδόξων και άλλων
στην Συρία από τους δολοφόνους εξτρεμιστές ισλαμιστές και η ελληνική κυβέρνηση
το μόνο που ξέρει να ψελλίζει είναι ότι θα στηρίξει όποια απόφαση των
Αμερικανών για στρατιωτική επίθεση στην χώρα αυτή. Πέρασαν μήνες από την σφαγή
των δυο μητροπολιτών από τους οποίους μάλιστα ο ένας ήταν γνωστός στην
Θεσσαλονίκη αφού σπούδασε στην θεολογική σχολή και έχει πολλούς φίλους στην
πόλη και πλήρης σιωπή καλύπτει την σφαγή τους. Και καλά η κατοχική ελληνική
κυβέρνηση, εκείνο που είναι ασυγχώρητο είναι η στάση της επίσημης ελληνικής
εκκλησίας. Που είναι οι μητροπολίτες, κατά τα άλλα λαλίστατοι και τώρα άφωνοι
στο δράμα των ομόδοξων της Συρίας ; Μέχρι και ο Πάπας τους ξεπέρασε καλώντας σε
ομαδική προσευχή για την ειρήνη στην περιοχή. Αλλά, όπως φαίνεται η Ελλάδα της
κατοχής δεν είναι μόνο στη κυβέρνηση αλλά και την ελληνική εκκλησιαστική
ιεραρχία που καίγεται μήπως και χάσει την εύνοια της κατοχικής κυβέρνησης ενώ
γύρω της συσσωρεύονται συντρίμμια και θύματα της ισλαμικής θηριωδίας. Όταν θα
ακούσουμε και έξω από την πόρτα μας της ιαχές των φανατισμένων ισλαμικών
στιφών, τότε αγαπητοί μου θα είναι πολύ αργά για «σωφροσύνη» και «περισυλλογή».
