"Παύλος ο απλούς, Παύλος ο κεχαριτωμένος!
Ο
ανεπαίσχυντος εργάτης του Ευαγγελίου, που εργάστηκε αόκνως στον
Αμπελώνα του Κυρίου, οδηγώντας τόσες και τόσες ψυχές στον ακύμαντο
λιμένα της Βασιλείας των Ουρανών!
Ο Σατανάς φθόνησε το ταπεινό του έργο, εξαιτίας του οποίου "έχανε πελατεία",
κατά το δη λεγόμενο, και με όχημα την υπ’ αριθμόν 7 Συντακτική Πράξη
του μαύρου Ιουλίου του 1974,ενεργώντας διά μέσου ιδιοτελών κληρικών, τον
καρατόμησε και εκπαραθύρωσε απ’ τη θεόθεν λαχούσα αυτώ επισκοπή της
Παραμυθιάς, ΑΝΑΙΤΙΩΣ, ΑΝΕΞΕΤΑΣΤΩΣ, ΑΝΑΠΟΛΟΓΗΤΩΣ!
Ο αοίδιμος, ευθαρσής ιεράρχης, μαζί με τους δύο γίγαντες
και λέοντες της Ορθοδοξίας, μακαριστούς και πολυκλαύστους, Φλωρίνης
Αυγουστίνο και Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο, ενεργούντες κατ επιταγήν της
Ορθοδόξου συνειδήσεώς τους και επί τη βάσει σχετικών ιερών κανόνων,
διέκοψαν, μετά πολλής συνοχής της καρδίας, το μνημόσυνο του
πυραυλοκινήτως σπεύδοντος προς ένωση μετά των αιρετικών παπικών,
μακαριστού πατριάρχη Αθηναγόρα, του οποίου η ανεκδιήγητη, από της
πλευράς της προασπίσεως του Ορθοδόξου Δόγματος, πατριαρχεία του,
τυγχάνει τοις πάσι γνωστή.
Εσχάτως, κάποιοι φιλοπατριαρχικοί κάλαμοι, επιχείρησαν να "αγιογραφήσουν" τον
αείμνηστο εκκλησιαστικό αξιωματούχο. Πλην εις μάτην! Διότι η πληθώρα
των ντοκουμέντων που πιστοποιούν την ολέθρια πολιτική του στον
προαναφερθέντα τομέα της πατριαρχείας του, κρυστάλλινης διαύγειας, κάθε
άλλο παρά δύνανται σοβαρώς να αμφισβητηθούν και επ’ ουδενί καταλείπουν
ουσιαστικά περιθώρια στοιχειοθετήσεως και εκφοράς τεκμηριωμένου
αντιρρητικού λόγου.
Ο
αλησμόνητος Παύλος Καρβέλης συνείχετο από αγωνία για την πορεία της εν
Κωνσταντινουπόλει εκκλησιαστικής ολκάδος που επί Αθηναγόρα συνεχώς, από
μεθόδου και εκ συστήματος, λοξοδρομούσε προς τους υφάλους και σκοπέλους
του συγκρητιστικού οικουμενισμού, καταπατώντας ασύστολα του ιερούς
κανόνες, διασπώντας την Πανορθόδοξη ενότητα, πυροδοτώντας εντάσεις και
σχίσματα, ακυρώνοντας και καταργώντας την έννοια της ιεραποστολής προς
τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους, απαξιώντας και αποδομώντας στη
συνείδηση του Ορθοδόξου ποιμνίου τη μοναδικότητα και αποκλειστικότητα
της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως αποκλειστικού φορέως της Αληθείας!
Η
επιλογή του μακαριστού ποιμένα της Παραμυθιάς, να προβεί ομού μετά των
άλλων δύο συνεπισκόπων του, μετά πολλής συνοχής καρδίας αλλά και κατ’
επιταγήν της αρχιερατικής του συνειδήσεως, στη διακοπή του μνημοσύνου
του φρονούντος και κηρύσσοντος αιρετικά, αοιδίμου Αθηναγόρα, αποτελεί
δείκτη και μέτρο της ποιμαντικής του ευθύνης, στην περιοχή της
προασπίσεως του Ορθοδόξου Δόγματος. Και θα πρέπει, το δίχως άλλο, να
προβληματίσει ΣΟΒΑΡΑ τους σημερινούς επισκόπους, που, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, θεώνται
απαθώς τις σημερινές πατριαρχικές ασχημοσύνες.
Είθε
και άλλοι ποιμένες να στοιχηθούν στην προβληματική του Παύλου του απλού
και κεχαριτωμένου που επαξίως πληροφόρησε τη διακονία του, υπηρετώντας
θεοφιλώς το ποίμνιό του και προασπίζοντας επίσης θεοφιλώς το Ορθόδοξο
Δόγμα!
