"Η μάσκα του αδελφού και συλλειτουργού Λαρίσης Ιγνατίου έπεσε". Επιστολή Επίσκοπου της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο οποίος αγωνιά για τα τεκταινόμενα στη Λάρισα μεταξύ των Αγωνιζόμενων και του δεσπότη Ιγνατίου.

ΑΓΩΝΑΣ  Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης 177
«…μπαλονια

θα εκραγουμε..»

Γέρων Επίσκοπος της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο οποίος αγωνιά για τα τεκταινόμενα στη Λάρισα μεταξύ των Αγωνιζόμενων και του δεσπότη Ιγνατίου, βλέποντας τον κόσμο στις τελευταίες συγκεντρώσεις μας – Πρωτοχρονιά και Θεοφάνεια – μας έγραψε μια συγκινητική επιστολή, της οποίας εμείς αναδημοσιεύουμε μικρό απόσπασμα: 
  «… Αυτά που είδα και διάβασα στο φύλλο της εφημερίδας “Αγώνας” του μηνός Ιανουαρίου 2012, στην 8η σελίδα και με τίτλο ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ με συνεκίνησαν ιδιαίτερα διότι, ενώ, μετά από τόσα χρόνια αγώνα για την κανονική τάξη στην Εκκλησία, διώκεστε με κατασκευασμένες κατηγορίες και καταδικάζεστε σε εξοντωτικές χρηματικές ποινές, εσείς, όχι μόνον δεν υποκύψατε αλλά και εξακολουθείτε να συγκεντρώνεσθε δυναμικά αλλά και ειρηνικά.

    Η μάσκα του αδελφού και συλλειτουργού Λαρίσης Ιγνατίου έπεσε διότι στα Συνοδικά γραφεία που βρισκόμασταν μας διαβεβαίωνε, ότι 2-3 άτομα είναι ακόμη στον Αγώνα σας…

Αδελφοί, ΜΗ ΠΤΟΕΙΣΤΕ, γιατί μπορεί ο Σος Ιγνάτιος να συμπλέει με την κοσμική εξουσία και μ’ αυτή να σας πολεμάει – με τρόπο μάλιστα απάδοντα στο Αρχιερατικό αξίωμα – εσείς όμως έχετε την εξ ουρανού δύναμη διότι δεν αγωνίζεσθε για ιδιοτελή, φθαρτά και εφήμερα πράγματα αλλά για πνευματικά και αιώνια, τα μόνα ευάρεστα τω Κυρίω. Συνεχίστε να αγωνίζεσθε με ταπεινό φρόνημα και να είσθε σίγουροι ότι θα συμβάλετε και στη διόρθωση ημών, των διοικούντων την εκκλησία του Σωτήρος Χριστού, γιατί – δεν σας το κρύβω – γίναμε κακό παράδειγμα, ανάξιοι προς μίμηση.

Θαρσείτε, τέκνα Κυρίου αγαπητά, και να είσθε βέβαιοι ότι ο Θεός που επιτρέπει το πρόβλημα παρέχει εν καιρώ και την έκβαση.

Τελειώνοντας σας εύχομαι να διέλθετε το στάδιο των αρετών με υπομονή καθότι «η υπομονή σωτηρίαν κατεργάζεται», προς δε τον συνεπίσκοπό μου Ιγνάτιο, να υπομνήσω τους όρκους που δώσαμε ενώπιον του Κυρίου κατά την χειροτονία μας, ότι δηλαδή θα είμαστε διάκονοι και όχι διακονούμενοι από το ποίμνιο – πολλώ μάλλον διώκτες –, φεύγοντες την υψηγορίαν του Φαρισαίου και μιμούμενοι «το ταπεινόν εν στεναγμοίς» του Τελώνου, διότι άλλως «σινιάσαι ημάς ο σατανάς ως τον σίτον» και τότε εμείς, οι περιφερόμενοι ως πολυπλουμισμένοι ταοί, «ωσεί πομφόλυγες εκραγώμεν» (σαν παραφουσκωμένα μπαλόνια θα εκραγούμε) και αλλοίμονό μας, χωρίς να τρέμουμε την φοβεράν ημέραν της κρίσεως...»