Μήπως και πάλιν εφέτος «ούκ ηνέωκται στάδιον αρετών»,
αλλ, άς εξετάση είς έκαστος, δι’ εαυτόν οποίον
στάδιον;
και άς επανεύρη το ιδιόμελον των αίνων τής Κυριακής
τής Τυροφάγου.
Τής νηστείας τού διαβόλου, όστις από οίνου και ελαίου
έτι απέχει
-ώς μηδέπω τούτων γευσάμενος-
μήπως τον αγώνα τελούμεν εκείνου, αναζωσάμενοι την
οσφύν;
Μήπως, μ η ν ο μ ί
μ ω ς α θ λ ο ύ ν τ ε ς ,
αναλαμβάνομεν
την πανοπλίαν τού Σταυρού αντιμαχήσαι τώ εχθρώ;
Ώς τείχος άρρηκτον, δήθεν, έχοντες την πίστιν ήν έχομεν προδώσει;
Περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην, επαισχύντως καλύπτοντες
τάς όψεις,
ώς μη αυτήν ενασκούντες, έτι καί προς κάλυψιν πλήθους
αμαρτιών
και ρύσιν ψυχών έκ θανάτου;
Αντί μαχαίρας την
τού Χριστού νηστείαν,
ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν,
και ουχί την τού μισοκάλου διαβόλου;
Μήπως ό Πάνσοφος και Προνοητής Θεός μάς υπομιμνήσκει
το Τ α μ ι ε ί
ο ν για λίγο από τού οποίου απεμακρύνθημεν,(Μτθ.6,6)
εισελθόντες είς
κάθε άλλο παρά
Κ α τ α ν υ κ τ ι κ ό (!) Τριώδιο;
Ή δοκιμασία αυτή τής πίστεως μήπως μάς υπόσχεται
αδιαμφισβήτητα
ότι κλείνει μέσα το μυστικό τής υπομονής,
ή δε υπομονή κατεργάζεται έργον τέλειον,
για να αποβούμε έν μηδενί λειπόμενοι,
αλλά να
γίνωμε άρτιοι, ολοκληρωμένοι,
και αρεστοί είς Αυτόν, όπως μάς θέλει, άνθρωποι;! (Ιακ.1,2-5)
Μη βαττολογήσητε, λέγει, στις προσευχές. (Μτθ.6,7)
Αφήστε εκείνα τά ψευτομισοκακόμοιρα.
Υπάρχουν χήρες «ταίς όντως χήραις» και όρφανά.
(Α΄Τιμ.5,3)
Αυτή είναι «η καθαρά και αμίαντος θρησκεία».
(Ιακ.1,27)
Σήμερα, εθελοντισμό προσφορά και θυσία να θέλης, και
βρίσκεις.
Ποτέ δεν θα λείψουν οί ασθενείς, οί ανάγκες τής
νύχτας,
το προσκεφάλι τού ασθενούς, οί αντικατάσταση, οί
πάπιες!
Και τά παιδιά πού «προσφεύγουν» στο προαύλιο τής
Εκκλησίας
με τον οποιονδήποτε τρόπο, ζητώντας, χωρίς να το
καταλαβαίνουν πώς
εκεί, το περίσσευμα τής εσωτερικής γαλήνης πού
ξεχύνεται έξω,/
-γιατί από άλλους χώρους δεν συμβαίνει αυτό,
άσχετα αν αυτά ενεργούν ασεβώς και πολεμικά κατ’αυτής-,
/διαπιστώνουν
ότι ή απέναντι, αν και σιωπηλή, και αδύναμη
παραμένει απρόσβλητη, ανενδεής, ευπρεπής και
αξιοπρεπής.
Και σάν βλέπουν να τούς συγχωρή συνεχώς για όσα τής κάνουν
κάθε βράδυ,
λίγο λίγο αυτά λένε, καλά, δε μάς βαρέθηκε ή καημένη,
πόσο αντέχει;
Και επιτελείται στο χώρο εκείνο κάθε βράδυ
μια αιθέρια
πνευματική πανδεσία, μια αόρατη πνευματική θαυμαστή κατήχηση,
πού αργά αργά γεννώνται στην πίστη υπάρξεις
(Α΄Κορ.4,15)
τύπου σάν και εκείνες πού υπονοεί ό Παύλος στην (Ρωμ.2,14)
λέγοντος «έθνη τά μη νόμον έχοντα, φύσει τά τού νόμου
ποιεί».
Ναι, βάσει αυτής, πόσοι δεν θα κριθούν;
Και αφού εμείς πταίομεν διττώς, Και τά καταντήσαμε,
και τά αγνοούμε.
Πώς θα έχουμε πρόσωπο και θα εύρωμεν έλεος ενώπιον τού
Κυρίου,
όταν έμπροσθέν ημών θα διεκδικούν έξ ημών το αίμα
τους;!
Τότε,
Α μ α ρ τ ω λ ο ί,
π ο ύ φ ύ γ ω μ ε ν ;;!!!
Ιερεύς Ιωάννης Νικολόπουλος
ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
17.3.2020
