Ἡ παραδοσιακή Ἑλληνική οἰκογένεια, κατά τίς τελευταῖες προπαντός δεκαετίες, δέχθηκε πόλεμο λυσσαλέο καί ὑπέστη ἀλλαγές σαρωτικές. Θά λέγαμε, ὅτι κατάντησε κυριολεκτικά ἀγνώριστη.
Γιατί ὅμως;
Διότι ἁπλούστατα, ἐδῶ καὶ πάρα πολλὰ χρόνια, ἡ οἰκογένεια πορεύεται κάτω ἀπὸ συνθῆκες, οἱ ὁποῖες προκαθορίζονται καὶ ἐπιβάλλονται ἀπὸ πολιτικούς, πνευματικοὺς καὶ οἰκονομικοὺς παράγοντες φράγκικης καὶ ἀντίχριστης κοπής.
Μπορεῖ νὰ ἀλλάξει αὐτὴ ἡ βρωμερὴ καὶ παρακμιακὴ τάση;
Βεβαίως καὶ μπορεῖ νά ἀλλάξει.
Ἀρκεῖ νὰ ἀποτινάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὴν ἑλληνοφάγο εὐρωλιγούρα, καὶ ταυτόχρονα νὰ ξαναγυρίσουμε μετανοιωμένοι γιὰ τὴν ἀποστασία μας πίσω στὴν κιβωτὸ τῆς Ἁγιοπατερικῆς μας παραδόσεως• στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Ἐὰν δὲν ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν συλλογικό μας λήθαργο καὶ δὲν τὸ πράξουμε αὐτό μὲ γενναιότητα καὶ μὲ τὴν θέλησή μας, τότε ἂς περιμένουμε τήν ἄνωθεν παιδαγωγία: πόνο, λύπη, στεναγμὸ καὶ δάκρυ.
Φώτιος Μιχαήλ, ιατρός
