«ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ»
«ΤΑΦΟΙ ΚΕΚΟΝΙΑΜΕΝΟΙ»
«Παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μέν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δέ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καί ἀνομίας» (Μάτθ.23,27)
* * *
Ὁ Υἱός καί λόγος τοῦ Θεοῦ, συναΐδιος τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ, ἤτοι ἄνευ ἀρχῆς (χρονικῆς ἀπαρχῆς, στιγμῆς ἐκκινήσεως) καί οὐδέν τι ἄλλο πράξας εἰ μή μόνον «λόγον εἰπών» (Ψαλ.32,9) «ἐποίησεν ἐντός πέντε ἡμερῶν ἅπασαν τήν ὑλικήν δημιουργίαν» (Γέν.1,23).
«Τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν καί τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν» (Ψαλ.32,6)
«Αὐτός εἶπε καί ἐγενήθησαν, αὐτός ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν» (Ψαλ.32,9).
Οὗτος, ἀπό ἀγάπην καί μόνον κινούμενος, ὡς Τρισυπόστατος Θεότης, δηλαδή τῇ συμμετοχῇ καί συμπράξει τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἐποίησαν ἄνθρωπον» (Γέν.1,27) τήν «ἕκτην ἡμέραν» (Γέν.1,31), «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Γέν.1,26), «ἵνα ἄρχῃ τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καί τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καί πάντων τῶν κτηνῶν καί πάσης τῆς γῆς καί πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπί τῆς γῆς» (Γέν.1,28). «Ἄρρην, ἀνήρ» (Γέν.1,27) πλασθείς ὁ ἄνθρωπος, τό πρῶτον, καί κατόπιν «ἄρσεν καί θῆλυ, εὐλογήσας αὐτούς ὁ Θεός λέγων· αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτῆς καί ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης κ.λ.π.» (Γέν.1,27-28).
Τόν «ὅρον» θείς καί πρός τήν, ἤδη, «ἐκ τῶν πλευρῶν αὐτοῦ πλασθεῖσαν» (Γέν.2,21) «ἀνδρίδα» – «γυναῖκα» «Εὔαν», «κρίναναντες καί ποιήσαντες» -ὡς Τρισυπόστατος Θεότης-, ὅτι «οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον· (Γέν.2,18), καί «βοηθόν αὐτῷ ὅμοιον κατ’ αὐτόν ποιήσαντες τήν γυναῖκα, ἐξαχθεῖσαν ἐκ τῶν πλευρῶν αὐτοῦ» (Γεν.2,18, 21).
Τοῦτο ἐπίσης, ἐκ τοῦ γεγονότος καί τῆς ἀφορμῆς, πού ὁ ἐξ ὑπαρχῆς νουνεχής καί λογικός Ἀδάμ «ἔδωκεν ὀνόματα εἰς πάντα τά κατά ζεύγη διελάσαντα ἔμπροσθεν αὐτοῦ ζῶα τῆς γῆς» (Γέν.2,19-20)· καί μετά τοῦτο ἐθεάθη ὑπό τοῦ Θεοῦ περίλυπος, ἐκ τῆς διαπιστώσεως ὅτι «τῷ Ἀδάμ οὐχ εὑρέθη βοηθός ὅμοιος αὐτῷ» (Γέν.2,20).
«Καί ἐπέβαλεν ὁ Θεός ἔκστασιν ἐπί τόν Ἀδάμ, καί ὕπνωσε· καί ἔλαβε μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καί ἀνεπλήρωσε σάρκα ἀντ’ αὐτῆς. καί ὠκοδόμησεν ὁ Θεός τήν πλευράν, ἥν ἔλαβεν ἀπό τοῦ Ἀδάμ, εἰς γυναῖκα, καί ἤγαγεν αὐτήν πρός τόν Ἀδάμ. Καί εἶπεν Ἀδάμ· τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καί σάρξ ἐκ τῆς σαρκός μου· αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρός αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη· ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπον τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ, καί ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Γέν.2,21-24).
Μή ὅμως, ἔχουσα ἀκούσει ἡ ἰδία ἡ Εὔα ἀπό τοῦ στόματος τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Υἱοῦ καί λόγου τοῦ Θεοῦ τήν ἀπαγορευτικήν ἐντολήν «ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γέν.2,17), ἀλλά πληροφορηθεῖσα τήν ἐντολήν ἐκ παραδόσεως, μέσῳ τοῦ Ἀδάμ καί μή δόσασα -ὡς ἀπεδείχθη- τήν πρέπουσα σημασίαν καί βαρύτητα εἰς τόν λόγον τοῦτον τοῦ Θεοῦ· χειραφετηθεῖσα, ἀπομακρυνθεῖσα ἡμέράν τινα καί ἀποκοπεῖσα τῆς κηδεμονίας του, ἐκπέσασα οὕτω καί τῆς τοῦ Θεοῦ Χάριτος· «τῇ συμβουλίᾳ τοῦ ὄφεως, τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἤτοι αὐτοῦ τούτου τοῦ Διαβόλου ὅστις εἰσῆλθεν ἐν τῷ ὄφει, δολώσαντος Θεόν ἐν τῷ ἀγκίστρῳ, ἐξηπάτησεν Εὐαν (Γέν.3,1), ἥτις προσελθοῦσα τῷ Ἀδάμ παρέσυρεν καί αυτόν «τοῦ φαγεῖν ἐκ τοῦ καρποῦ» (Γέν.3,6), συνεπιτέλεσθέντος οὕτω τοῦ φρικτοτέρου ἀνθρωπίνου δράματος τῆς πτώσεως ἐν τέλει (Γέν.3,6-7), ἀλλά καί τῆς ἀγνωμοσύνης τοῦ τοσοῦτον ἀγαπηθέντος, εὐεργετηθέντος, τιμηθέντος καί δοξασθέντος πλάσματος πρός τόν πλάστην του, τοῦ βασιλέως τῆς κτίσεως ἀνθρώπου πρός τόν Δημιουργόν Του Θεόν·
Τόν τά πάντα προγινόσκοντα καί ἑτοίμως πρός τοῦτο ἔχοντα, καί διά τοῦτο πάραυτα ὁρῶμεν ὁρῶμεν Αὐτόν ἐπεμβαίνοντα Πανσόφως καί «Εὐεργετικῶς κατά τήν ἐκ τοῦ Παραδείσου ἡμῶν ἔξωσιν, προλαμβάνοντα «ἵνα μή τό κακόν ἀθάνατον ἐγίνετο» (Συγχωρητική Εὐχή Ἀρχιερέων, εἰς Ἐξόδιον Ἀκόλουθίαν). Πῶς; Σπευδόντων τυχόν ἡμῶν τοῦ «φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς τοῦ ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Παραδείσου» (Γέν.2,9)! Πρός ἀποφυγήν τοῦ ἐνδεχομένου τούτου, τοῦ Θεοῦ προβλεψαμένου καί «τάξαντος τά Χερουβίμ καί τήν φλογίνην ρομφαίαν τήν στρεφομένην φυλάσσειν τήν ὁδόν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς» (Γεν.2,24).
Ἀχρειωσάντων ἡμῶν τό «κατ’ εἰκόνα» (Γεν.1,26,27), εὗρεν ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς καί Σωτήρ ἡμῶν Χριστός, διά τοῦ Δευτέρου καί «Ὑστέρου Θελήματος Αὐτοῦ» τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας, τρόπον λυτρώσεως καί ἀπαλλαγῆς ἐκ τούτου τοῦ «Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος» καί ἐπανασυμφιλιώσεως, εἰρηνεύσεως ἡμῶν πρός τόν προσβληθέντα ὑφ’ ἡμῶν Πατέρα Του καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, «τῇ μεσιτείᾳ» Του (Α΄Τιμ.2,5) καί τῇ «ἐξαγορᾷ ἡμῶν, διά τοῦ Τιμίου Του Αἵματος» (Α΄Κορ.6,20: Κολοσ.1,20: Ἑβρ.13,12: Ἐφεσ.1,7).
Μεγίστην σπουδαιότητα ἐγκλείει, ὅτι ἐν τῇ Πανσοφίᾳ καί τῇ Προγνώσει Του, ἐποίησε τόν ἄνθρωπον, «σχῆμα δούς αὐτῷ, Τό Ἀρχέτυπον Αὐτός διαμείνας καί μορφήν ἐκλεξάμενος, δι’ ἧσπερ καί Οὗτος σαρκωθείς ὡς Ἐμμανουήλ (Ματθ.1,23) ἐμπεριεπάτησεν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, «ὁμοίῳ ὁμοιώματι (Φιλιπ.2,7), ἀνθρώποις συναναστραφείς» (Θεοτοκίον Ὀκτωήχου) .
«Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ, ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ. Εὐπρεπίζου Εὐφραθά, ὅτι τό ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου· Παράδεισος καί γάρ ἡ ἐκείνης γαστήρ ἐδείχθη νοητός ἐν ᾧ τό θεῖον φυτόν, ἐξ οὗ φαγόντες ζήσωμεν, οὐχί δέ ὡς ὁ Ἀδάμ τεθνηξώμεθα. Χριστός γεννᾶται, τήν πρίν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα» (Ἀπολυτίκιον Παραμονής τῶν Χριστουγέννων).
Ναί! Μέ «τό Ὕστερον θέλημα» τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου, ἤνοιξεν ἡ Πύλη τῆς Ἐδέμ (λοιποῦ εὐρέως χώρου τῆς γῆς, κοινή Πύλη εἰσόδου εἰς τόν ἀπωλεσθέντα Παράδεισον), καί «οὐκέτι φλογίνη ρομφαία φυλάττει τήν Πύλην τῆς Ἐδέν, αὐτῇ γάρ πῆλθεν παράδοξος σβέσις, τό ξύλος τοῦ Σταυροῦ»!
«Τό ξύλον τῆς ζωῆς δέν ἀναζητεῖται πλέον ἐν τῷ ἀπωλεσθέντι Παραδείσῳ, διότι ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου, εἶναι ὁ Σωτῆρας μας Χριστός, ὁ «ζῶν» καί ἁπτόμενος, ὁ σαρκωθείς ἐκ τῆς προωρισθείσης καί ἀξιωθείσης διά Πνεύματος Ἁγίου Θεόν Αὐτόν τεκεῖν, Άειπαρθένου Μαρίας καί ἀνάμεσά μας «ἐμπεριπατῆσαι» (Γεν.3,8: Β΄Κορ.6,16))· ἐκ τοῦ Ὁποίου δυνάμεθα νά τρώγωμεν καί νά ζῶμεν στό ἑξῆς καί ἡμεῖς, καί ὄχι νά ἀποθνήσκωμεν ὅπως ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα οἱ παρακούσαντες. Καί Παράδεισος νοητός πλέον, πού ἐβλάστησε καί ἀνέπτυξε τό Θεῖο Φυτόν τόν Χριστόν, εἶναι ἡ Γαστήρ τῆς Θεοτόκου πού τόν ἐγέννησε. Καί γεννιέται ὁ Χριστός νά ἀναμορφώσῃ «τό κατ’ εἰκόνα» μας (Γεν.1,26,27: Κολοσ.3,10), πού διεφθάρει, ἠμαυρώθη, ἠχρειώθη, «ἐξέπεσε καί θά τό ἀναστήσῃ» (Ρωμ.8,29).
Ἐν τῷ Παραδείσω ὁ ἄνθρωπος, διά τῶν καθημερινῶν ἐπισκέψεων τοῦ Υἱοῦ καί λόγου τοῦ Πατρός «τό δειλινόν» (Γεν.3,8), ἤτοι τοῦ ὕστερον «Κενώσαντος ἑαυτόν καί μορφήν δούλου λαβόντος» (Φιλιπ.2,7), «γενομένου ἀνθρώπου, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν» (ἔ.ἀ.), διά τοῦ «φυλάττειν καί ἐργάζεσθαι» τόν Παράδεισον (Γεν.2,15) καί τηρήσεως τῆς μόνης ἀπαγορευτικῆς ἐντολῆς «ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν.2,16-17), οὕτω, λέγω, θά ἐπροόδευον καί ἐκαλλιεργοῦντο ὁλονέν καί περισσότερον, «τυγχάνοντες τοῦ ἄκρως ἐφετοῦ» (Ἱ.Ὑμνολογία), ἤτοι θά ἐπετύγχανον τήν ἑαυτῶν θ έ ω σ ι ν , θά ἐγίνοντο «Θεοί κατά χάριν»! (Ψαλ.81,6: Ἰωάν.10,34: Γαλ.3,26).
Χειραφετηθείσης ὅμως καί ἀπομακρυνθείσης τῆς Εὔας ἐκ τοῦ Ἀδάμ, ἀπατηθείσης ὑπό τοῦ ὄφεως καί συμπαρασυρσάσης αὐτῆς κατόπιν τόν Πρωτόπλαστον, ἐγένετο δυστυχῶς ἡ Προμήτωρ ἡμῶν τό πρόσωπο ἐκεῖνο, διά τοῦ ὁποίου εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κοσμον καί τό «Προπατορικόν ἁμάρτημα» εἰς τόν ἄνθρωπον, μεταβιβαζόμενον ἀπό γεννεᾶς εἰς γεννεάν πάντων ἀνθρώπων, τῶν δυναμένων ἀπαλλαγῆναι ἐξ αὐτοῦ, μόνον διά τῆς «βυθίσεως ἐν τῷ ὕδατι τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος»· ὅπερ καί «Πύλη ἐστίν εἰσόδου παντός εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, καί μέσον-τρόπος ἐνσωματώσεως αὐτοῦ ὡς μέλους ἐν τῷ Σώματι αὐτῆς, ἥτις Κεφαλήν ἔχει τόν Σωτῆρα Ἰησοῦν Χριστόν τόν Ἐσταυρωμένον τόν Ναζαρινόν» (Μάρκ.16,6).
Κατά τήν αὐτήν ὥραν τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος, ἀνανεουμένης τῆς εἰς ἡμᾶς «ἀναθέσεως – συζεύξεως ἀγγέλου φωτεινοῦ ρυομένου ἡμᾶς ἐκ θανάτου» (Ἱ.Ἀκολουθία Ἀφορκισμῶν), ὁλοκληρωθείσης ἤδη τῆς κυήσεως τῶν ἐννέα μηνῶν κατά τήν ὁποίαν «ἅμα τῇ συλλήψει μᾶς εἶχε τεθῆ φύλαξ ἄγγελος, κατά τόν Ἰσίδωρον τόν Πηλουσιώτην»·
Γινόμεθα, ἐπίσης, τήν στιγμήν αὐτήν ἀπαραιτήτως μέτοχοι καί τοῦ «Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος»! Τοῦτο μεταβιβάζεται ἡμῖν, παρεχόμενον διά Χρίσεως εἰς διάφορα σημεῖα τοῦ σώματος «σταυροτύπως-σταυροειδῶς ποιοῦντος τοῦ Ἐπισκόπου ἤ τοῦ Πρεσβυτέρου τό σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἑκάστην φοράν». Συμβολίζει τόν ἕνα «Καρπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Γαλ.5,22), τόν ἐμπεριέχοντα-ἐγκλείοντα ὅμως ἐννέα ἐπί μέρους χαρίσματα, ἤτοι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια» (ἔ.ἀ).
Διά τῶν, ἐν συνόλῳ, ἑπτά Τελετουργικῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγιαστικῶν Πράξεων καί Ἀκολουθιῶν αὐτῆς.
Διά τῶν χιλιάδων, μυριάδων ἔτι μυστηρίων τῶν ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ, τοῖς Ἱεροῖς Κανόσι, τῇ Πατροπαραδότῳ πίστει ἡμῶν καί τῇ ἐν πᾶσι τούτοις ἐμπεριεχομένῃ διδασκαλίᾳ ἐντρυφήσει καί μελέτῃ·
Θέλετε; Καί ἅπασι τοῖς τῇ Κτίσῃ ἐγκρυπτομένοις ἀρρήτοις μυστηρίοις, ὡς καί ἐν τῷ ἀνεξερευνήτω ἔτι βιολογικῷ ἡμῶν σώματι, ὅπερ «ναός τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Ἁγίου Πνεύματός ἐστι» (Α΄Κορ.6,19).
Διά τῆς Κατηχήσεως καί τῶν Θείων κηρυγμάτων ἐκ τῶν Πηγῶν τούτων, καί ὡς μᾶς ἐπεξηγοῦν καί μᾶς βοηθοῦν πρός κατανόησιν τά μέν τά δε.
Διά τῆς νηστείας, τῆς Προσευχῆς, καί τῆς διαρκοῦς καί ἀνελλειποῦς μελέτης κυρίως καί πρωτίστως τῆς Ἅγίας Γραφῆς. (Ματθ.17,21: Ψαλ.118, στίχοι 77,92,97,99,143,174).
Διά τοῦ καθημερινοῦ ἐν Χριστῷ πνευματικοῦ ἀγῶνος, ἐν Ταμιείῳ (Ματθ.6,6) ἀποκρύφῳ.
Ἐν νηστείαις καί ἐλεημοσύναις τοῦ «διλέπτου τῆς χήρας» (Λουκ.21,2-3) καί «μή φαινομέναις τοῖς ἀνθρώποις» (Ματθ.6,18).
«Μή μεταβαίνοντες ἐξ οἰκίας εἰς οἰκίαν» (Λουκ.10,7)
«Πρός ἐργασίαν ἐξερχόμενοι ἕως ἑσπέρας, μή ἀσπαζόμενοι μηδένα ἐν τῇ ὁδῷ» (Λουκ.10,4).
«Γινώσκοντες ὅτι, θρησκεία καθαρά καί ἀμίαντος παρά τῷ Θεῷ καί πατρί αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καί χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτόν τηρεῖν ἀπό τοῦ κόσμου» (Ἰακ.1,27).
«Ἔχοντες διατροφάς καί σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α΄Τιμ.6,8).
«Διά τάς πορνείας ἕκαστος καί ἑκάστη, αὐστηρῶς τόν ἑαυτῆς ἄνδρα μόνον, ἤ τήν ἑαυτοῦ γυναῖκα μόνον ἔχοντες ἀντιστοίχως, «κατά φύσιν» ὡς εἰς Χριστόν χρώμενοι, καί μή παραχρώμενοι καί καταχρώμενοι, ζῶντες καί διαβιοῦντες» (Α΄Κορ.7,2).
Ἐπιθυμοῦντες καί ἐπιδιώκοντες οἱ πάντες τήν ἀπό τῆς Πολιτείας ἀποδέσμευσιν καί τόν διαχωρισμόν τῆς Ἐκκλησίας, «πειθαρχεῖν μόνῳ Θεῷ Αὐτήν», «ἀποδίδουσαν τά τοῦ Καίσαρος», καί ὁ Θεός δέν θά ἐγκαταλείψῃ οὐδέποτε τήν Ἐκκλησίαν Του!
Μόνο νά ἀποκτήσουν εἰς τό ἑξῆς «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄Κορ.2,16) οἱ Ταγοί της, ν’ ἀποβάλουν τίς κακές συνήθειες πού ἀπέκτησαν, νά ζήσουν «σωφρόνως, δικαίως καί εὐσεβῶς ἐν χρηστότητι καί ἁγιασμῷ» (Τιτ.2,12: Α΄Τιμ.2,15: Β΄Κορ.6,6), ἔχοντες ποῦ νά προσβλέψουν· «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ.12,2).
Νά εὐχηθοῦμε νά συγκροτηθῇ μία ὁμολογουμένως ὑγιής Πανορθόδοξος Οἰκουμενική Σύνοδος!
«Κρεῖττον γαμεῖν ἤ πυροῦσθαι» (Α΄Κορ.7,9).
Σέ καμιά περίπτωση καί γιά κανένα ἄνθρωπο, ἀφοῦ τό ἐπιτρέπει καί τό ὑποδεικνύει ὡς λύσιν τό Εὐαγγέλιο, δέν πρέπει νά παρεμποδίζεται ἡ νόμιμη σύζευξις ἑτεροφύλων, ἀνδρός καί γυναικός. Ἐκτός βέβαια τῶν Κακονικῶν κωλυμάτων συγγενείας ἕνεκα αἱμομειξίας κ.λ.π.
Τό ὅτι τό 692 ἡ ἐν Τρούλλῳ Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδος ἀπεφάνθη τήν τελείαν καί πλήρη ἀγαμίαν τῶν Ἐπισκόπων, διά τούς γνωστούς κατά Λιβύην Ἀφρικῆς δημιουργηθέντας λόγους καί προβλήματα, ἀποφανθεῖσα τό: «οὐκ ἐπ’ ἀθετήσει, ἤ ἀνατροπῇ τῶν ἀποστολικῶς νενομοθετημένων, ἀλλά τῆς σωτηρίας καί τῆς ἐπί τό κρεῖττον προκοπῆς τῶν λαῶν προμηθούμενοι, καί τό μή δοῦναι μῶμόν τινα κατά τῆς ἱερατικῆς καταστάσεως. Φησί γάρ ὁ Θεῖος Ἀπόστολος «πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε, ἀπρόσκοποι γίνεσθε καί Ἰουδαίοις καί Ἕλλησι, καί τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, καθώς κἀγώ πάντα πᾶσιν ἀρέσκω, μή ζητῶ τό ἑμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλά τό τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι. Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (Α΄Κορ.10,33) (ΠΗΔΑΛΙΟΝ, ΙΒ ΚΑΝΩΝ Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἐν Τρούλλῳ Κωνσταντινουπόλεως, σελ.227), «ἵνα μή κληρονομοῦσιν αἱ σύζυγοι τῶν ἐπισκόπων καί τά τέκνα αὐτῶν τάς περιουσίας τῶν Μητροπόλεων, τῆς Ἐκκλησίας κ.τ.λ.
Σύνοδος Οἰκουμενική κρινέτω καί πάλιν, τό ἐπιτυχές ἤ ἀνεπιτυχές τῆς ἐν λόγῳ οἰκουμενικῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως, βλέπουσα καί παρατηροῦσα ἀντικειμενικῶς και ἀπαρεγκλίτως ἁγιογραφικῶς στοιχοῦσα καί κρίνουσα, παραβάλουσα πάντων τήν διαμορφωθεῖσαν δυσάρεστον πάντως κατάστασιν ἐν τοῖς κόλποις τῆς Ἐκκλησίας, τάς εἰς μεγαλύτερον βαθμόν καί μέγεθος ἐξακολουθούσας καί ἐξοφθάλμως παρατηρουμένας οἰκονομικάς ἀτασθαλίας, καταχρήσεις καί ἐκμεταλλεύσεις τῆς κινητῆς καί ἀκινήτου Περιουσίας αὐτῆς· ὡς καί τήν ἠθικήν κατάπτωσιν καί τά καθημερινά σκάνδαλα πού ἔρχονται στό φῶς τῆς δημοσιότητος, ἐξ αἰτίας τῆς ὑποχρεωτικῆς αὐτῆς, γενικῆς μέν ἀγαμίας τοῦ Κλήρου εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, μετά τῆς ὁποίας σπεύδει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος νά συνενώσῃ τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά καί τήν τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων ὑποχρεωτικήν ἀγαμίαν, ὡς ἐλέχθη, μέ ὅποιες αὐξομοιώσεις καί προσθαφαιρέσεις θέλουν ἐπιβληθῆ αὐθαιρέτως αὔριον πρός ὁμοιομορφίαν καί κοινήν πορείαν καί τῶν δύο, μελουσῶν ἑνωθῆναι Ἐκκλησιῶν, ἐντός τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ πνεύματος τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
Ἀσόφως καί Σατανοκινήτως ἀπό κοινοῦ· νά διατηρήσουν, πλατύνουν καί διευρύνουν!
Τά ἀποτελέσματα τῆς αἰσχρᾶς ἀδιαφορίας καί τῆς ἐπαισχύντου προκλητικότητος ἐν βλασφήμῳ Καπηλεύσει Χριστοῦ ἀπό τήν μία πλευρά, ὑπό τῶν ἐμπαικτῶν, «βλακῶν (χαρακτηρισμός 16ου Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου), λαμπροφόρων καί χρυσοφόρων, χρυσοκανθάρων μιτροφόρων, ἀφρόνων καί ἀλαζόνων, «κεκονιαμένων τοίχων» (Ματθ.23,27), «μνημείων γεμόντων ὀστέων νεκρῶν καί πάσης ἀκαθαρσίας - ὑποκρίσεως καί ἀνομίας» (Ματθ.23,27-28), σκανδαλοποιῶν «ποιμένων ποιμαινόντων ἑαυτούς» (Ἱερεμ.23,4), «βαρέων λύκων μή φειδομένων τοῦ ποιμνίου, ἀλλαχόθεν ἀναβάντων εἰς τήν μάνδραν» (Πράξ.20,29), καί «κατεσθιόντων-κατασπαραζόντων τό ποίμνιον» (Γαλ.5,15: Λουκ.20,47), ὅπερ ἀναμένει τήν ἀπ’ αὐτῶν τῶν ὀλετήρων καί λυμεώνων, τήν λύτρωσιν καί ἀπαλλαγήν!
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά; Διαπιστώνεις τόν πλήρη ἐκτροχιασμόν καί τήν ἰσοπέδωσιν τῶν πάντων, ἐν ὀνόματι τῆς πλήρους δῆθεν ἐλευθερίας, τῆς ἀχαλινώτου ἀσυδοσίας εἰς πάσας τάς πτυχάς τῆς ζωῆς, τοῦ ἐκχυδαϊσμοῦ, ἐκτραχηλισμοῦ καί ἐξαχρειώσεως κάθε λεπτοῦ, ἁγνοῦ, ὡραίου, μεγάλου καί ἀληθινοῦ· τῆς καταρρίψεως κάθε ὀρθοῦ, τῆς ἀνατρέψεως κάθε δικαίου, τῆς συμπαθήσεως τῆς διαστροφῆς, τῆς ποθήσεως τῆς σαρκολατρείας, τῆς λαγνείας, τοῦ ἐκφυλισμοῦ, τοῦ ἡδονισμοῦ, τῆς δαιμονοπληξίας, τῆς σανατολατρείας· παύσαντας ἀπό τοῦ μόνον «παρασυμβάλλεσθαι καί ἐξομοιοῦσθαι τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις» (Ψαλ.48,13), ἀλλά καί «οἰστριλατουμένους» (Δ΄Μακ.2,4) τῇ σαρκί, ὑπερβάντας τήν τούτων φύσιν καί τάξιν, ὑπέρ τά Σόδομα καί τά Γόμορα γεγονότας, «τήν ἁμαρτίαν ὡς ὕδωρ ροφῶντας» (Πατερικόν) καί τῇ «ὁμοφυλοφιλίᾳ» τό εἶναι ἡμῶν παραδόντας, αὐτήν ἀκορέστως ἀπολαμβάνοντας, «βδέλυγμα» (Δευτ.13,15) τοῖς ὀφθαλμοῖς Σου ὑπάρχον, ὑπέρ τό ἐν Πενταπόλει διαπραττόμενον, ἥν πυρί καί θείῳ κατέκαυσας, «Θάλασσα ἡ ΝΕΚΡΑ» σήμερον, οὗ τόπος ἐκεῖνος, ἐν ᾧ ποτέ οἱ «Ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης» (Γ΄Βασ.18,19) ἀσεβοῦντες ἔναντί Σου ἀνοσιούργουν·
Λαϊκοί καί Κληρικοί, «λιπανθέντες, παχυνθέντες καί πλατυνθέντες» (Δευτ.32,15), ἀχαρισταίνοντες καί ἀγνωμονοῦντες,
«Ἀπελακτίσαμεν καί ἐγκατελίπομεν Ἰησοῦν Χριστόν τόν Σωτῆρα ἡμῶν Θεόν» (ἔ.ἀ.),
«Τῷ σατανᾷ, οἴμοι, δουλεύοντες καί μή ἀξιοχρέως, Θεῷ μόνῳ ὑπακούοντες· ἀνδρειοφρόνως τήν ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ ἡμῶν Πίστιν ὁμολογεῖν, ἀρνούμενοι διαρρήδην πειθαρχεῖν τοῖς τοῦ Διαβόλου καί τοῖς ὀργάνοις αὐτοῦ κελεύμασι, τοῖς εἰς ὑπακοήν καλοῦσιν ἡμᾶς»
Διά τοῦτο, καί ἡ ἐκ τῶν πραγμάτων καί τῶν διαπιστουμένων ἀποτελεσμάτων δημιουργουμένη καί ἐκπεφραζομένη ἐρώτησις ἀπό μέρους τοῦ Κυρίου, τοῦ μέλοντος νά ἐπανέλθῃ ἐν δόξῃ κατά τήν Δευτέραν Αὐτοῦ Παρουσίαν·
«Ἐλθών ἆρα εὑρήσω τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ.18,8).
«Ἀποστρέψω τό πρόσωπό μου, οὐ μή ἐμμείνει τό Πνεῦμα μου ἐπ’ αὐτούς, διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας» (Γέν.18,21)
«Μπόχα, πτωμαΐνη» παντοῦ.
«Ἄφες τούς νεκρούς, θάψαι τούς ἑαυτῶν νεκρούς» (Λουκ.9,60)
«Οἶδα σου τά ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῆς, καί νεκρός εἶ» (Ἀποκ.3,1)
Πόσοι ζωντανοί νεκροί γύρω μας σήμεροι;!
Ὑπέρ ΠΑΝΤΑΣ «ἐν ὀφθαλμοῖς Κυρίου, οἱ τό βδέλυγμα τῆς ἀρσενοκοιτίας-ὁμοφυλοφιλίας διαπράττοντες, οἵτινες βασιλείαν Θεοῦ Ο’Υ κληρονομήσουσιν» (Α΄Κορ.6,9-10).
Ἐν ἡμέραις τοῦ Δικαίου Λώτ καί τῇ καταστροφῇ τῶν Σοδόμων καί Γομόρων, «προανεσώθησαν καταφυγῶντες, εἰς τήν γειτονικήν Πόλιν Καταφυγῆς Σηγώρ, μόνον τρεῖς (3) ἄνθρωποι· ὁ Λώτ καί οἱ δύο θυγατέρες του, τῆς μητρός γενομένης στήλης ἁλός, ἐπειδή δέν ὑπήκουσε, στρέψασα καί εἰδοῦσα εἰς τά ὀπίσω» (Γεν.19,15-26).
Διαμαρτυρίες, Συλλαλητήρια, Συναποφάσεις, Ἀποστολές, Ἀλληλογραφίες, Παρουσιάσεις; Π ο λ λ έ ς, Ἄ π ε ι ρ ε ς !
Ὁμολογία Πίστεως πραγματική μέ περιεχόμενο καί ἀντίκρυσμα,
Θ υ σ ί α μισθοῦ, θέσεως, ζωῆς;
Κ α μ ί α ! Π ο τ έ ! Ὑπ’ Ο ὐ δ ε ν ό ς !
«Ὁ ἀγαπῶν Αὐτόν, τόν λόγον Του τηρήσῃ» (Ἰωάν.14,21 & 14,23)
« Ὁ μ ο λ ο γη σ ά τ ω » οὖν! (Λουκ.12,8)
«Ἐμπράκτως, λόγῳ καί ἔργῳ ἀποδεικνύς τοῦτο»· (Θεσ.2,17)
«Θυσιάζων τά πάντα διά Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον» (Φιλιπ.1,12: Ρωμ.15,16 & 1,1: Β΄Τιμ.1,8: Α΄Κορ.9,22: Φιλημ.13)
«Ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καί τοῖς χείλεσι μέ τιμᾶ, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ματθ.15,8).
Ἐμαυτός, ὑπείκων τῷ Εὐαγγελίῳ, βαθύτατα ταπεινούμενος προέβην εἰς δημοσίαν πρός πάντας ἐξομολόγησιν, ζητήσας καί δούς ἄφεσιν μέχρις ἄκρων τῆς Ὑφηλίου, εἰς φυλακήν εἰσῆλθον, εἰς δίκας διά Χριστόν ὡσαύτως, Συμβίου και Τέκνων διά τήν εἰς Χριστόν Πίστιν ἐστέρημαι, ἑτοίμως ἔχων πάλιν εἰς φυλακήν καί εἰς θάνατον διά Τόν Γλυκύν μου Εὐεργέτην, Δημιουργόν, Προνοητήν καί Σωτῆρα μου Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, πορεύεσθαι» (Λουκ.22,33).
«Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ.12,8).
«Αὐτῷ κάμψει πᾶν γόνυ ἐπουρανίων, ἐπιγείων καί καταχθονίων» (Φιλιπ.2,10).
«Αὐτῷ μόνῳ δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς ἀπεράντους καί ἀτελευτήτους αἰῶνας»
Ἀ μ ή ν !
ΥΓ. Ἕλληνες,
Ὁ Καπετάνιος τοῦ Μωριᾶ, Ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στό Μνημόσυνο κάλεσε καί τόν Φονιά τοῦ Ἀδελφοῦ του!
Ὅταν τό ἀντελήφθη ἡ Μάνα του τρέχει καί τοῦ λέει. Ἔ, ὄχι, Θοδωρῆ, στό Μνημόσυνο νά καλέσῃς καί τόν Φονιάάά!!!
Τή σφίγγει στό μπράτσο ὁ Μεγαλόκαρδος Κολοκοτρώνης, ὁ γνήσιος Πατριώτης καί Χριστιανός καί τῆς λέει:
Σώπα, Μάνα· Αὐτό εἶναι τό καλύτερο μνημόσυνο γιά τόν Ἀδελφό μου!
Ἡ Μάνα σεβάστηκε τή γνώμη του, ἀποτραβήχτηκε στή γωνιά καί σταυροκοπήθηκε ἀκόμη μιά φορά·
Κι’ ὁ Φονιᾶς μέ χαμηλωμένα τά μάτια καί τό πρόσωπο, ἀνάμεσα στούς πρώτους πού ἤπιαν τόν καφέ τοῦ Συγχώριου καί ἀναχωροῦσαν, γλιστροῦσε σάν τραγική θολή σκιά νά ἐξαφανιστῇ.
Ναί! Συμπεριφορά αὐτή τοῦ Κολοκοτρώνη πρός τόν Φονιᾶ τοῦ Ἀδελφοῦ του!
Ἄν ὅμως κάποιος τοῦ εἶχε, τυχόν, βιάσει τήν ἀδελφή ἤ τήν γυναῖκα· δέν θά συμπεριεφέρετο μέ τόν ἴδιο τρόπο! Οὔτε κοντά του ἔσερνε κίναιδους καί «κουνάμενους», παρά μόνον λεβέντες, παλληκάρια!
Ἄλλο μεγαλοψυχία καί μεγαλοκαρδία, καί ἄλλο ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν· ἄλλο δέ χυδαία ἀτίμωσις, σπίλωσις τιμῆς καί ὑπολήψεως, βιασμοῦ τῆς ἠθικῆς καί βιολογικῆς Ὑποστάσεως, καταπάτησις ὁσίων καί ἱερῶν, ἀνοσιούργημα καί βλασφημία τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστη του Θεόν καί Δημιουργόν!
Διαφορετικά· Τί τά ἔχουμε τά Ζάλογγα, τά Ἀρκάδια καί τίς Ἀραπίτσες νά μᾶς διδάσκουν ὠρέ, Χ ρ ι σ τ ι α ν ο ί Ἕ λ λ η ν ε ς ; ! ! !
Ἱερεύς Ἰωάννης Νικολόπουλος
ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
12.2.2024
