Του
Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συνεχίζει ἀκάθεκτος
τὶς συμπροσευχές του
μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς
τῶν διαφόρων θρησκειῶν τοῦ κόσμου, προκειμένου νὰ ἐπικρατήσει ἡ
εἰρήνη καὶ νὰ λυθοῦν
τὰ σοβαρὰ κοινωνικὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι
– σύμφωνα πάντα μὲ τὸν ἰσχυρισμό του.
Οἱ
κινήσεις αὐτὲς εἶναι θεατρικὲς καὶ οἱ «προσευχές» του δὲν γίνονται εὐπρόσδεκτες
ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ
τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ὑποδεικνύονται ὑπογείως ἀπὸ τοὺς
ἰσχυροὺς τῆς γῆς καὶ γιατὶ ἐπιπλέον ἀπευθύνονται
σὲ ψεύτικους θεούς. Ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων
στὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους συνιστᾶ πτώση, γιατὶ
ἐθελοντικὰ ἐξισώνονται μὲ
τοὺς ἄλλους θρησκευτικοὺς ἡγέτες καὶ
προδίδουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη.
Προσωπικά, κάθε φορὰ
ποὺ βλέπω τοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες σὲ
κοινὴ προσευχή, μοῦ ἔρχεται στὸ
νοῦ ἡ ἀρχὴ
τῶν συγκοινωνούντων
δοχείων. Δυστυχῶς, ἡ ἀληθινὴ
πίστη νοθεύεται ἀπὸ τὶς αἱρέσεις
καὶ τὶς ψεύτικες θρησκεῖες.
Ἡ
στάση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.
Βαρθολομαίου στὶς
συμπροσευχὲς αὐτὲς εἶναι
προκλητικὴ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἔχει
τὴν ψευδαίσθηση ὁ Παναγιώτατος ὅτι σύντομα θὰ μᾶς ὁδηγήσει
ἐκεῖ ποὺ αὐτὸς
ἐπιθυμεῖ. Κάνει λάθος ὅμως. Οὔτε καὶ βοηθᾶνε οἱ συνεχεῖς μεταμορφώσεις του, ποὺ μὲ βαθιὰ
λύπη παρατηροῦμε κατὰ καιρούς.
Στὴν
Πόλη ἐμφανίζεται ὡς ὁ ἀμετακίνητος
Πατριάρχης τοῦ
Γένους τῶν Ἑλλήνων, στὸ Ἅγιον Ὄρος
γίνεται φιλομόναχος καὶ
ἀνύστακτος ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν
Ἑλλάδα εὐλογεῖ καὶ παρηγορεῖ τοὺς χειμαζόμενους ἀπὸ τὴν
οἰκονομικὴ κρίση, καὶ ὄχι μόνο, ἀδελφούς,
ἐνῶ στὸ Βατικανὸ ἀγάλλεται ἀσπαζόμενος
τὸν αἱρετικὸ Πάπα καὶ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν
γίνεται ἕνα μὲ τὶς ἀμέτρητες
παραφυάδες τῶν
Προτεσταντῶν. Ἐπίσης ὁ Πατριάρχης ἀποφεύγει νὰ μιλήσει γιὰ τοὺς ἐχθροὺς
τῆς πίστεως, γιατὶ ὁ σκοπός του εἶναι
νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ αὐτούς,
προκειμένου νὰ
γίνουν πράξη τὰ
σχέδια τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι
θέλουν ὅλες οἱ θρησκεῖες νὰ γίνουν μία, γιὰ νὰ καταδυναστεύουν τοὺς λαοὺς
εὐκολότερα.
Καὶ
φτάνουμε στὸ κρίσιμο
ἐρώτημα. Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ
στάση μας ἀπέναντι
στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη; Ἀπαντῶ ὡς ἑξῆς:
α´. Χρειάζεται ἔντονη καὶ δημόσια διαμαρτυρία. Δὲν ἔχουν ἀξία
οἱ κατ᾽ ἰδίαν συζητήσεις καὶ διαφοροποιήσεις. Αὐτὴ
εἶναι ἡ εὔκολη καὶ
ἀνώδυνη στάση, ἡ ὁποία δὲν
φέρει ἀποτέλεσμα. Στὸ θέμα αὐτὸ οἱ
Ἁγιορεῖτες σήμερα δὲν μᾶς δίνουν τὸ καλύτερο παράδειγμα. Δὲν τολμοῦν νὰ ποῦν ὄχι στὶς
οἰκουμενιστικές
δραστηριότητες τοῦ
Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Φοβοῦνται
τὴν ὀργή του καὶ ὑπολογίζουν τὶς
σκληρὲς ποινές, ποὺ θὰ τοὺς
ἐπιβάλλει. Καὶ αὐτὴ
εἶναι ἡ τραγωδία τους. Τὸ ἴδιο δυστυχῶς
ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Ἑλλάδος καὶ ἰδιαίτερα τῶν
λεγόμενων Νέων Χωρῶν.
β´. Στὰ κηρύγματα, τὶς δηλώσεις καὶ τὶς διαψεύσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρέπει νὰ εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί,
ἂν ὄχι καὶ δύσπιστοι, ὅσο ἐκεῖνος συμπροσεύχεται μὲ τοὺς
αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους.
γ´. Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ
Πατριάχου στὴν Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι συχνές. Γιὰ ἀσήμαντες ἀφορμὲς καὶ ἐπετείους τὸν
καλοῦν οἱ Μητροπολίτες —κάποτε
πλαγίως τὸ ζητάει καὶ ὁ ἴδιος—
προκειμένου ἀνταλλαγοῦν λόγοι ἐγκωμιαστικοῦ περιεχομένου καὶ βαρύτιμα δῶρα.
Καὶ
ὅλα αὐτὰ τὴν
ὥρα, ποὺ ὁ λαὸς
περνάει δύσκολες ἡμέρες
λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Δυστυχῶς, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ
ἄρχοντες ζοῦν στὸ δικό τους κόσμο, μακριὰ ἀπὸ
τὴ δυστυχία τοῦ λαοῦ! Κατὰ τὰ ἄλλα
μᾶς διδάσκουν ἀφθόνως, μᾶς εὐλογοῦν προθύμως καὶ μᾶς ἀπομονώνουν
ἀσπλάγχως.
Αὐτὰ τὰ πανηγύρια τῶν
Μητροπολιτῶν μὲ τὴ συμμετοχὴ
τοῦ Πατριάρχου
πρέπει νὰ
σταματήσουν. Δὲν
καλύπτουν καμιὰ
πνευματικὴ ἀνάγκη τοῦ λαοῦ. Θὰ ἔλεγα ὅτι
μᾶλλον τὸν σκανδαλίζουν, γιατὶ γίνονται πολλὰ κοσμικὰ καὶ μάταια.
δ´. Ὁ κάθε πιστὸς εἶναι ἐλεύθερος νὰ κρίνει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη γιὰ τὴ συμμετοχή του στὸν οἰκουμενισμό.
Νὰ μὴ δέχεται παθητικὰ τὰ ὅσα
ἐκεῖνος διαπράττει. Ἡ παρρησία στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι
ἀπαραίτητη. Ὁ φόβος δὲν πρέπει νὰ κλείνει τὸ στόμα του. Ὁ Πατριάρχης εἶναι θερμὸς ὑποστηρικτὴς
τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὁ πιστός, γιατὶ
νὰ εἶναι ψοφοδεής, ὅταν ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη πίστη του;
Περιμένουμε μὲ
ἀγωνία ὁ Οἰκουμενικὸς
Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος
νὰ ἀρνηθεῖ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ γίνει πιὸ
εἰλικρινὴς ἀπέναντι στὸν
ἑλληνικὸ λαό. Οἱ δηλώσεις του νὰ συνοδεύονται καὶ ἀπὸ
πράξεις. Ὄχι τὴ μιὰ ἑβδομάδα κατανυκτικὲς προσευχὲς
στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὴν ἑπόμενη
συμπροσευχὲς σὲ διαθρησκειακὲς διασκέψεις στὴν Ἀσίζη τῆς
Ἰταλίας!
Θέλουμε νὰ
τὸν βλέπουμε ὡς πνευματικὸ πατέρα, ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ
τὴ σωτηρία μας καὶ ἀγρυπνεῖ
γιὰ τὴν ὑπερ άσπιση τῆς
Ὀρθοδοξίας. Τὰ γεγονότα ὅμως, παρὰ τὴν ἐπιθυμία
μας, μᾶς ἐμποδίζουν νὰ ἔχουμε τὴν
ἀπαιτούμενη ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸ πρόσωπό του.
