ΛΑΒΡΟΣ αμέρωτος προς την σοδομική διαβολοκρατία της εποχής μας, ο λεβεντόψυχος και αδούλωτος μακαριστός Γρηγόριος, ο και Ηγούμενος χρηματίσας της Μονής Δοχειαρίου, κάποιο πρωινό καθήμενος στον αρσανά βλέπει έναν προσκυνητή να φορεί πολύχρωμα αθλητικά παπούτσια του αρλεκίνου.
Αμέσως λοιπόν ετοιμόλογος και ευθύς, του βάζει τις φωνές …
-Ρε συ,τί παπούτσια είναι αυτά που φοράς; Αδέλφή έγινες;
-Βρε Πατέρες σύρτε και φέρτε ένα ζευγάρι μαύρες αρβύλες στον ευλογημένο… Ενώ μυστικά με το κομβοσχοίνι στο χέρι προσεύχονταν για εκείνον τον άνθρωπο έστω και αν τον είχε φαινομενικά αποπάρει.
Τότε σαν την θάλασσα που σκάει αποφασισμένη και αγανακτισμένη το κύμμα στην ακτή, άρχισε να μας μιλά με ιερό θυμό για την κατάντια της εποχής μας, όπου γυρνάει νοσταλγώντας στην αυτοκαταστροφική σοδομική εποχή, ενώ στο τέλος έκλεισε με ένα έξυπνο και διδακτικό ανέκδοτο…
«Πάει ένας αμετανόητος gay σε κάποιον γιατρό και του αναφέρει μία από τις πολλές ασθένειες που είχε αποκτήσει από την ακόλαστη ζωή του.
Τονε ακούει με προσοχή ο Γιατρός καθισμένος στο γραφείο του και κουνώντας το κεφάλι του και στο τέλος του συνταγογραφεί το απαραίτητο φάρμακο για την αρρώστια του.
Παίρνει αυτή την δυσανάγνωστη συνταγή ο παθών και πηγαίνει αμέσως στο πλησιέστερο φαρμακείο για να την εκτελέσει.
Όμως εξανίσταται διαβάζοντάς την ο Φαρμακοποιός και απορημένος τηλεφωνεί στον Γιατρό:
-Γιατρέ μου, στα σοβαρά έγραψες αυτή την αγωγή; Εδώ γράφεις πως πρέπει ο άνθρωπος να πάρει ένα κιλό καθαρτικά! Θα τονε τσιμεντώσεις ένα μήνα στην λεκάνη του καμπινέ.
Και του απαντά αμέσως στωικά και λακωνικά ο Γιατρός:
-Τόσο το καλύτερο για να μάθει τί δουλειά κάνει ο κω…ς του.»
–ΑΘΩΝΙΤΗΣ–
Τας Θύρας
Τρελο-γιάννης
