Ο Ιησούς Χριστός Απέθανε και ετάφη, Ανέστη και ανελήφθη

Δημοσίευμα  της Εφημερίδος :"ΑΓΩΝΑΣ"  αρ φυλ. 250-251/Μάρτιος-Απρίλιος  2018 http://www.agonas.org/

Απέθανε: Ποιος; Ο κατελθών εκ του Ουρανού, ο Υιός του Θεού Πατρός, ο «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου», Θεάνθρωπος και Σωτήρας Κύριος Ιησούς Χριστός.

Ενώ ευρίσκετο μετά των μαθητών Του στη γη Ισραήλ, και ενώ περί το τέλος του τρίτου χρόνου αφότου εξήλθε στη δημόσια δράση Του, δίδασκε και θαυματουργούσε «κατά πόλιν και κώμην», σε ανύποπτο χρόνο είπε στους μαθητάς Του, ότι «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου (ο ίδιος) παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω και τη τρίτη ημέρα αναστήσεται» (Μάρκ. ι΄ 33). Σαφής λόγος το τί μέλλει να πάθει. Ακριβής προσδιορισμός το τί θα συμβεί, που όντως ξεπερνά τα ανθρώπινα και είναι υπέρβαση της λογικής, μάλιστα το «αναστήσεται». Μόνο ως Δημιουργός του Παντός μπορούσε να ορίσει αυτά. Έτσι και έγιναν.

Κατά πάντα προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, εκτός αμαρτίας. Η ζωή Του και το έργο Του είναι έργο της ανθρωπότητος. Μυστηριώδης ενότητα μεταξύ Μεσσίου Χριστού και ανθρωπότητος. Ήλθε υπέρ του κόσμου, «δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Ήλθε ως Λυτρωτής ακόμη και να πεθάνει κατά τα ανθρώπινα, να θυσιασθεί υπέρ ημών προκειμένου να απαλλάξει από την ενοχή και το διάβολο το ανθρώπινο γένος. Έργο καταλλαγής το έργο του που όμως λογικά δεν συλλαμβάνεται εύκολα. Εχρειάσθηκε να αγιασθεί διά του αίματός Του ο άνθρωπος με την θυσιαζομένη ανθρώπινη φύση του Χριστού, προκειμένου ο Θεός-Πατήρ μέσω του Υιού να λυτρώσει τον θέλοντα και δεχόμενο τη θυσία. Έργο συμφιλιώσεως με το Θεό έγινε στο Γολγοθά. Στο βάθος η Σταύρωση του Χριστού είναι γεγονός-μυστήριο της θεϊκής σοφίας. Εκεί φάνηκε η ασύνορη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, ο πόθος λυτρώσεώς του.

Το πόσο πόνεσε ο θυσιασθείς Ιησούς, πρωτίστως κατ’ εξοχήν ψυχικά, αφού το θείο Δράμα είναι ψυχικό δράμα, ακολουθεί ο σταυρικός θάνατος. Σημαίνει και ταυτίζεται με όλη την ανθρώπινη αμαρτία. Αυτή φορτώθηκε. Γεγονός μοναδικό και ασύλληπτο! «Υπέρ ημών οδυνάται». Πέθανε για όλους, αλλά και για τον καθένα μας χωριστά. Στο Γολγοθά καταλήθηκε κάθε έννοια ηθικής τάξεως, αφού αυτός που «διήλθεν ευεργετών» είχε ένα τέτοιο τέλος εκ μέρους των σταυρωτών Εβραίων. Εκεί είχαμε απόλυτα ναδίρ πτώσεως φθόνου και κακίας, και ζενίθ αγάπης και προσφοράς.

Απόδειξη ότι πέθανε ο Θεός-Θεάνθρωπος -πέραν των άλλων- είναι και τα σημεία προ και μετά του «τετέλεσται», (δηλ. όλα πλέον έχουν τελειώσει υπέρ του ανθρώπου). Ποια τα σημεία; «από έκτης ώρας σκότος εγένετο εφ’ όλην την γήν του ηλίου εκλείποντος έως ώρας ενάτης (τρίωρο)» (Λουκ. κγ΄ 44), «και η γή εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν» (Ματθ. κζ΄ 51). «Οργής τα γενόμενα μεγάλης, θυμού οργής», τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος. Η άψυχη φύση συνέπασχε, τα έμψυχα παρέμειναν σκληρά - πωρωμένα.

Τις τελευταίες φρικτές στιγμές άρπαξε και έσωσε αιωνίως τον ένα συσταυρούμενόν του ληστή, αφού αυτός θέλησε και μπόρεσε και θαυμαστά είδε τον Ιησού με τα μάτια της ψυχής ως Σωτήρα του κόσμου. Με συναίσθηση των πράξεών του ξεφώνησε, «μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τή βασιλεία σου». Μεγάλος λόγος, ειλικρινής. Πάραυτα γι’ αυτό έλαβε τη σωτήρια απάντηση: «Αμήν, λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τώ παραδείσω». Ένας εκ των επτά λόγων πάνω από το Σταυρό. Ο πλέον σπουδαίος είναι: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γάρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ΄ 34). Υπερέχει του «αγαπάτε αλλήλους». Τους συγχωρεί και αφήνει περιθώριο να μετανοήσουν. Ο Εσταυρωμένος μέσα στην οδύνη συνεχίζει να έχει διακαή πόθη λυτρώσεως ενόχων αμαρτωλών. Πόσο τυχερός φάνηκε ο ληστής! Όσο υπάρχει η παρούσα ζωή υπάρχει και ελπίδα. Χάθηκε ο μαθητής Ιούδας, τί τραγικό! Παρέμεινε δόλιος, όργανο-θύμα του εχθρού διαβόλου. Για όλους πέθανε, το αίμα Του ως Θεού είναι ικανό να σώσει όλους στην αιώνια ζωή, με την προϋπόθεση να πιστέψουν και να ζήσουν εκκλησιαστικά με μετάνοια-εξο- μολόγηση, ενισχυόμενοι από το αίμα Του (Θ. Κοινωνία), αφού σε κάθε θεία Λειτουργία έχουμε αναίμακτο συνεχιζόμενο Γολγοθά-Σταύρωση.

Και ετάφη: «... Ιωσήφ από Αριμαθαίας ηρώτησε τον Πιλάτο ίνα άρη (σηκώσει) το σώμα του Ιησού· και επέτρεψεν ο Πιλάτος. Ήλθε δε και Νικόδημος φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης. Έλαβον ούν το σώμα του Ιησού και έδησαν αυτό εν οθονίοις καθώς έθος εστί τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν. Ήν δε εν τώ τόπω όπου εσταυρώθη κήπος και εν τώ κήπω μνημείον καινόν, εν ώ ουδέπω ουδείς ετέθη. Εκεί έθηκαν τον Ιησούν» (Ιωάν. ιθ΄ 38-42). «Η δε Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία Ιωσή εθεώρουν που τίθεται». Ώστε ο Χριστός κηδεύτηκε σύμφωνα με τα εβραϊκά έθιμα. Το ότι θα αναστηθεί που είχε πει είχε τελείως ξεχασθεί. Ούτε σκέψη για ανάστασή Του, ούτε και η Μητέρα του, εάν το περίμενε δεν θα σπάραζε από δίκαιο μητρικό πόνο. Εάν πίστευαν οι κηδεύοντές Τον ότι σε λίγες ώρες θα αναστηθεί δεν θα το φάσκιωναν με κολλητική ουσία, όπου σεντόνι, σμύρνα, αλόη και σώμα έγιναν ένα. Θα ήταν προσβολή στο πρόσωπό Του που τόσο Τον τιμούσαν οι ενεργήσαντες την Αποκαθήλωση. Περί ενταφιασμού Του είχε προείπει ο ίδιος, όχι περί καύσεως...

Το γεγονός της Σταυρώσεως-ταφής το ζούμε έντονα και συγκλονιστικά κάθε Μ. Εβδομάδα στους ιερούς Ναούς, εφόσον ψυχικά συμμετέχουμε στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, όπου με όλη την παρουσίαση έχουμε μιά κατάργηση του χρόνου, και με τα ακουόμενα και ψαλλόμενα ζούμε με ιερό δέος τα τότε γεγονότα του Γολγοθά. Τούτο συμβαίνει σε φιλακόλουθους που δεν τους απορροφά η δήθεν ετοιμασία του Πάσχα της κοιλίας.

Ανεστήθη: Αφού λοιπόν στο Σταυρό πέθανε και τάφηκε, για το ιερό του περιβάλλον ο Ιησούς ο Διδάσκαλος άρχισε να είναι παρελθόν. Ξεπερνούσε το είναι τους να συμβεί ανάσταση. Έτσι οι γυναίκες «υποστρέψασαι (από του μνημείου) ητοίμασαν αρώματα και μύρα. Και το μεν σάββατον ησύχασαν κατά την εντολήν. Τη δέ μιά των σαββάτων (την πρώτη ημέρα της εβδομάδος - την Κυριακή), όρθρου βαθέος ήλθον επί το μνήμα. Εύρον δε τον λίθον αποκεκυλισμένον και εισελθούσαι ουχ εύρον το σώμα του Κυρίου Ιησού. Και ιδού άνδρες δύο επέστησαν εν εσθήσεσιν αστραπτούσαις, και είπον προς αυτάς, τί ζητείτε το ζώντα μετά των νεκρών; ουκ έστιν ώδε, αλλ’ ηγέρθη· μνήσθητε ως ελάλησεν υμίν έτι ών εν τή Γαλιλαία... και υποστρέψασαι από του μνημείου απήγγειλαν ταύτα πάντα τοις ένδεκα και πάσι τοις λοιποίς» (Λουκ. κδ΄ 56, κδ΄ 1-10). Πριν όμως πάνε οι γυναίκες, «ιδού σεισμός εγένετο μέγας· άγγελος γάρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού απεκύλισε τον λίθον από της θύρας του μνημείου και εκάθητο επάνω αυτού από δε του φόβου αυτού εσείσθησαν οι τηρούντες και εγένοντο ωσεί νεκροί» (Ματθ. κη΄ 1-4). Ποιοι ήταν οι τηρούντες; Η κουστωδία, οι ρωμαίοι στρατιώτες που ζήτησαν οι Φαρισαίοι από τον Πιλάτο να βάλει φρουρά μην τυχόν «ελθόντες οι μαθηταί αυτού νυκτός κλέψωσιν αυτόν και είπωσι τω λαώ, ηγέρθη από των νεκρών...» (Ματθ. κζ΄ 64). Θα λέγαμε κοινώς ότι τους «φάγανε τα φίδια» και κατά την παράδοση ήταν 16 οι στρατιώτες. Έφυγαν λόγω σεισμού, εμφάνισης αγγέλου και αφού είδαν ότι ο τάφος ήταν άδειος. Άγνωστο πότε τη νύκτα εκείνη κλειστού του τάφου ο Ιησούς αναστήθηκε.

Όταν αρχικά η Μαγδαληνή ειδοποίησε τον Πέτρο και τον Ιωάννη και έφθασαν στον τάφο, ο Ιωάννης που είδε «τα οθόνια κείμενα και το σουδάριον κείμενον, αλλά χωρίς εντετυλιγμένον εις ένα τόπον, επίστευσεν» (Ιωάν. κ΄ 7). Τί επίστευσε εκείνη τη στιγμή; Ότι τα σάβανα ήταν άδεια και ατόφια εκεί χωρίς το σώμα. Πώς όμως απεχώρησε απ’ αυτά το σώμα, αφού ήταν φασκιωμένο και κολλημένες πάνω του οι ουσίες; Απάντηση: Το σώμα του Χριστού δεν είχε σχέση με τα σάβανα, με την υλική σύσταση της γης, έτσι τα άφησε κατά θαυματουργικό τρόπο. Εξήλθε απ’ αυτά όπως από τον τάφο ενώ πάνω είχε «λίθον μέγαν», όπως εισήλθε «των θυρών κεκλεισμένων» το βράδυ εκείνης της ημέρας προς συνάντηση των εκεί 10 μαθητών Του.

Φεύγοντας τελικά από το τάφο, «Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία... και ιδού ο Ιησούς απήντησεν αυταίς λέγων χαίρετε, αι δε προσελθούσαι εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αυτώ». Γι’ αυτή την επαφή τονίζει ο Χρυσορρήμων Ιωάννης. «Μετ’ υπερβαλλούσης ευφροσύνης αυτώ προσδραμούσαι, ελάμβανον και διά της αφής τεκμήριον και πληροφορίαν της αναστάσεως». Για το «χαίρετε» του Ιησού αναφέρει μεταξύ άλλων. Ποιος θα ήθελε να ευρισκόταν στη θέση εκείνων των γυναικών και να αγγίξει τα πόδια του αναστημένου Χριστού; Και αμέσως λέει μια μεγάλη αλήθεια: «Δύνασθε και τώρα όσοι βούλεσθε, ουχί τους πόδας και τας χείρας μόνον, αλλά και την κεφαλήν και όλον, των φρικτών απολαύοντες μυστηρίων καθαρώ συνειδότι». Μπορείτε, λέει ο Ιωάννης, όχι μόνο χέρια και πόδια του Ιησού να αγγίξετε, «αλλά και την κεφαλήν κατασχείν». Με άλλα λόγια τον Κύριον της Δόξης να τον κάνετε δικό σας, να τον πάρετε μέσα σας. Πώς; «των φρικτών απολαύοντες μυστηρίων καθαρώ συνειδότι». Δηλ. να κοινωνάτε προετοιμασμένοι με εξομολόγηση και ποικίλη νηστεία. Πόσοι όμως παραμονές λ.χ. Πάσχα κοινωνούν επάξια και υπεύθυνα; Ο Θεός γνωρίζει, πάντας λιγιστοί. Πολλοί πηγαίνουν και κοινωνούν για το καλό, όχι με συναίσθηση το τί κοινωνούν.

Έγινε λόγος για αποδεικτικά της αναστάσεως πέραν του ότι είναι θέμα πίστεως. Ατράνταχτο κυρίως αποδεικτικό είναι η ηθική μεταβολή των Αποστόλων. Με ποιά δύναμη ανθρώπινη έκαναν στον κόσμο μοναδικό έργο χωρίς ανάσταση και δύναμη εξ ύψους; Πώς ολιγογράμματοι άλλαξαν ρουν πορείας και ζωής σε πολλούς χώρους και ανθρώπους; Μόνο με θεότητα και ανάσταση Χριστού. Εάν δεν είχε αναστηθεί δεν θα είχαμε Εκκλησία Χριστού. Ο Χριστιανισμός στηρίζεται στο μοναδικό υπερφυσικό γεγονός.

Ευλογητός ο Θεός, ο άνθρωπος που θέλει συν Θεώ καταξιώνεται του αιωνίου σωτηρίου προορισμού του. Η άφατη χαρά και ψυχική βεβαιότητα υπάρχει και στην αναστάσιμη ακολουθία. Αφού ο θάνατος του αθανάτου νίκησε το θάνατο της ψυχής. Τούτο πλέον αρμόζει σε πιστούς. Δυστυχώς οι πολλοί ποτέ δεν έχουν ακούσει την αναστάσιμη ακολουθία, διότι μετά το «Χριστός Ανέστη» φεύγουν δρομέως για τη μαγειρίτσα. Έθιμο, θα πουν, κακό όμως έθιμο. Εκείνη την ώρα που στους Ναούς δεσπόζει η χαρά του Πάσχα – Θ. Λειτουργία αυτοί τρέχουν για το στομάχι.

Ανελήφθη: Κατέβηκε, «έκλεινεν ουρανούς» και σαρκώθηκε στα σπλάχνα της Παναγίας Παρθένου, και μετά σαράντα ημέρες αφότου αναστήθηκε, σωματικά-ανθρώπινα αφήνει τη γη που τον πίκρανε αφάνταστα. Ναι το άπειρο που χώρεσε στο πεπερασμένο, σε μια κοιλιά είναι το όντως μυστήριο μυστηρίων και αυτό από δίψα αγάπης για το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος. Με το γήινο ανθρώπινο σώμα κήρυξε, θαυματούργησε, το σταύρωσε προς χάρη μας και δεν το άφησε στη γη ως περιττό, το πήρε μαζί Του. Ως προς την Ανάστασή Του είναι «ο πρωτότοκος εκ των νεκρών», δηλ. πρώτος σε όλα, αφού σε αυτόν κατοικεί όλο το πλήρωμα της Θεότητος. Πρωτεύων στην Εκκλησία της γης και στην ανάσταση των νεκρών. Κάτι διάφορο συμβαίνει με το δικό μας σώμα. Για τώρα θα ταφεί στη γη από την οποία προήλθε και στην παλιγγενεσία – Δευτέρα Παρουσία διά της Παντοδυναμίας Του θα αναστήσει σωματικά την ανθρωπότητα. Όχι φραστικός απλός λόγος το, «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών...». Ιδού ο λόγος ότι εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι έχουμε τόση σχέση με τάφους και οστά, κορυφαία μας πίστη ότι η αποστολή του ανθρωπίνου σώματος δεν τελειώνει στον τάφο. Εχέγγυο ο Χριστός, η ανάληψή Του με το ανθρώπινο σώμα και ψυχή που έτσι έφυγε και έτσι θα υπάρχει πάντα ως άνθρωπος Ιησούς παράλληλα με το Υιός του Θεού. Ο Απ. Παύλος γύρω από το θέμα των σωμάτων στην αιωνιότητα του Θεού αναφέρει: «Αλ ’ ερεί τις· πώς εγείρονται οι νεκροί; Ποίω δε σώματι έρχονται... δεί γάρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν. Ιδού μυστήριον υμίν λέγω» (Α΄ Κορ. ιε΄ 35-58). Κοντολογής, σωτηρία πιστών ανθρώπων σημαίνει να ευρεθούν στην αιωνιότητα με σώμα ουράνιο όπως το δικό του, με σώμα και ψυχή όπως στον κόσμο αυτό. Παράλληλα όμως θα υπάρξουν και τα σατανικά σώματα στη μαύρη αιώνια κόλαση όσων θα απιστήσουν και θα ζήσουν ψυχικά αδιάφορα, χωρίς συναίσθηση, μετάνοια και εξομολόγηση. Όμως ποτέ δεν είναι αργά, αλλά «ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ. ιδ΄ η).

Αφού για 40 ημέρες έκανε εμφανίσεις ο Χριστός «και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού και συναλιζόμενος» (σε στενή σχέση) αφού βρέθηκαν περί τους 120 στο όρος των Ελαιών, «βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών, και ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού, και ιδού άνδρες δύο (άγγελοι) φάνηκαν και είπον άνδρες Γαλιλαίοι... ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται όν τρόπον εθεάσασθαι» (Πρ. Αποστ. α΄ 1-14). Την χαρούμενη αυτή στιγμή υπενθύμησαν την μέλλουσα Β΄ Παρουσία Του. Μοναδικό το γεγονός, αφού «σαρκός εστι το αναληφθήναι». Μάλιστα με τα σημάδια των πληγών στο σώμα Του, όπως τα φανέρωσε στο Θωμά. Έτσι παραμένει δείχνοντας πόσο υπέφερε-ταπεινώθηκε για τη σωτηρία μας. Όλοι τότε «υπόστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης» (Λουκ. κδ΄ 53). Τα δάκρυα της Μ. Παρασκευής ήταν πλέον παρελθόν. Νωρίτερα τους είπε: «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθ. κη΄ 20). Πώς είναι μαζί με τους πιστούς ο αναληφθείς Ιησούς; Κατά διπλό τρόπο. Αφενός διά της πανταχού Παρουσίας του, και αφετέρου διά μέσου των Μυστηρίων και της προσευχής.
Γράφει ο π.Νεκτάριος Ζιόμπολας