του Κων. Α.
Οικονόμου δασκάλου του 16ου Δ.
Σχ. Λάρισας
Ο ΕΞΩΜΟΤΗΣ: Ο Άγιος Νικόλαος
καταγόταν από το Μέτσοβο1, αλλά στη νεανική του ηλικία εγκαταστάθηκε στα Τρίκαλα
και εργαζόταν σ΄ ένα αρτοπωλείο. Δυο-τρία έτη αργότερα πείστηκε από κάποιους
Οθωμανούς που έκανε παρέα να αρνηθεί του Χριστό και να γίνει Μουσουλμάνος. Όμως
σύντομα κατάλαβε το λάθος του, μετάνιωσε και επέστρεψε στο Μέτσοβο ζώντας πια
χριστιανική ζωή. Κάποτε, μαζί με κάποιους συμπατριώτες του, φόρτωσαν τα άλογά
τους με δαδί και μετέβησαν στα Τρίκαλα για να πουλήσουν το φορτίο. Εκεί όμως
τον αναγνώρισε ένας Τούρκος κουρέας2 και άρχισε να τον κατηγορεί.
Φοβισμένος ο Νικόλαος, του χάρισε το φορτίο του δαδιού, παρακαλώντας τον να μην
τον καταδώσει. Εκείνος πήρε το φορτίο και του υποσχέθηκε να μην τον φανερώσει
ποτέ, υπό την προϋπόθεση να του φέρνει κάθε χρόνο ένα φόρτωμα δαδιού,
εξασφαλίζοντας έτσι την εχεμύθειά του.
ΜΕΤΑΝΟΙΑ – ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Όμως ο Νικόλαος
μετανόησε για την υπόσχεσή του αυτή προς τον Οθωμανό και ζήτησε τη βοήθεια του
πνευματικού του. Ο Άγιος εξομολογήθηκε το αμάρτημά του και, παρά τις
αντιρρήσεις του γέροντά του, εξασφάλισε την ευχή του για το μαρτύριο. Επέστρεψε
στα Τρίκαλα και παρουσιάστηκε στον κουρέα ο οποίος μεγαλόφωνα και παρουσία
μεγάλου πλήθους Οθωμανών, τον κατήγγειλε ότι εγκατέλειψε το Μωαμεθανισμό. Οι
Οθωμανοί τον άρπαξαν και τον οδήγησαν στο δικαστή. Εκεί, στη σχετική ερώτηση
του δικαστή, ο μάρτυς απάντησε γενναία ότι ήταν Χριστιανός και Χριστιανός
σκόπευε να πεθάνει. Μετά από τις συνηθισμένες κολακείες, υποσχέσεις και
απειλές, με διαταγή του δικαστή, ραβδίστηκε άγρια και ρίχτηκε στη φυλακή. Εκεί
τον τυραννούσαν με το μαρτύριο της δίψας και της πείνας. Έπειτα από λίγες
ημέρες ο δικαστής διέταξε να τον φέρουν πάλι στο δικαστήριο. Εκεί ο Νικόλαος
έμεινε αμετάθετος στην ορθή πίστη παρά τις απειλές των Οθωμανών. Τότε ο
δικαστής διέταξε να ανάψουν μεγάλη φωτιά στο κέντρο της αγοράς των Τρικάλων και
να ρίξουν μέσα σ΄αυτή τον Άγιο. Έτσι την 16η Μαϊου του 1617 ο Άγιος Νικόλαος
χαρούμενος, προφέροντας δοξολογίες, παρέδωσε την αγία του ψυχή.
Η ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ – ΘΑΥΜΑΤΑ: Ένας Χριστιανός
αγγειοπλάστης, ευλαβούμενος τον Άγιο, έδωσε λίγα χρήματα σε κάποιους Τούρκους
και πήρε την κάρα του Αγίου και την έκρυψε σε τοίχο του σπιτιού του. Χρόνια
αργότερα, μετά το θάνατο του αγγειοπλάστη, κι ενώ κάτοχος του σπιτιού ήταν ένας
Χριστιανός ονόματι Μέλανδρος, την ημέρα της μνήμης του Αγίου είδε ένα λαμπρό
φως σ΄ έναν από τους τοίχους του σπιτιού του. Σκάβοντας τον τοίχο, βρήκε την
τίμια κάρα και την παρέδωσε στην Ι. Μ. Βαρλαάμ των Μετεώρων. Μεταξύ των
θαυμάτων του Αγίου Νικολάου αναφέρεται η λύτρωση από το θανατικό που μάστιζε τη
Δεσκάτη, η ελευθέρωση των Καλαρρύτων από κάποια λοιμική ασθένεια, κ. α.
“Ιν΄ εκφύγης πυρ
της γεέννης, παμμάκαρ, το πυρ υπέστης,
Νικόλαε ευθύφρον.”
2. Οι κουρείς των Οθωμανών συνήθιζαν να κάνουν
εκείνην την εποχή και τις περιτομές. Είναι λοιπόν πιθανόν γι' αυτό το λόγο να
τον γνώριζε.
