Γράφει ὁ κ. Ἰωάννης Κ. Ἀγγελόπουλος, Δρ. Θεολογίας
«.. ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἀποδέχθηκε χωρὶς ἀντιρρήσεις τὴ χρηματικὴ συνδρομὴ τῶν 20.000 εὐρὼ ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἀνὰ μετανάστη πού θὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν Ἑλλάδα. Ὁ στόχος τῆς ἐγκατάστασης 1.000.000 προσφύγων μεταφράζεται σὲ 20 δισεκατομμύρια εὐρὼ πού θὰ τὰ διαχειριστοῦν οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι τῶν πολιτικῶν κομμάτων ἐξουσίας μέσῳ τῶν ΜΚΟ πού ἤδη διαθέτουν ἢ θὰ δημιουργήσουν.»
Τὰ συνεχῆ ναυάγια μὲ θύματα μετανάστες στὰ ἀνοικτὰ τῆς Λιβύης καὶ οἱ ἀναταραχὲς σὲ πόλεις τῆς Εὐρώπης μετὰ τὸν φόνο νεαρῶν μεταναστῶν, ἐπαναφέρουν στὸ προσκήνιο τὸ μεγάλο ζήτημα τῆς μετακινήσεως πληθυσμῶν στὴν γηραιὰ ἤπειρο. Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν δημοσιεύσεων στὸ διαδίκτυο ἁλιεύσαμε κάποιες, κατὰ τὴν γνώμη μας διαφωτιστικὲς καὶ ἐνημερωτικές, πρὸς πληροφόρησι καὶ προβληματισμὸ τῶν ἀναγνωστῶν μας. Παραθέτομε ἐκτενῆ ἀποσπάσματα:
«Ὑπάρχουν ἀλήθειες πού δὲν λέγονται. Ἢ μᾶλλον πραγματικότητες πού ἀποκρύβονται συστηματικά. Καὶ μᾶς στοιχειώνουν… Τρανὸ παράδειγμα, τὸ ἐντελῶς “ψευδὲς” ἀφήγημα στὴν Εὐρώπη, ὅτι ἡ ΕΕ χρειάζεται, λέει, ἐργατικὰ χέρια, καὶ ἡ μαζικὴ προσέλευση “προσφύγων” ἀπὸ τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀφρικὴ θὰ μποροῦσε νὰ λύσει τὸ πρόβλημα! Πολὺ περισσότερο πού ἡ Εὐρώπη “ὑποχρεοῦται”, λέει, ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Δίκαιο, νὰ παράσχει ἄσυλο στοὺς “ἄμοιρους” πού ἔρχονται ἀπελπισμένοι στὶς ἀκτές της! Ποῦ βρίσκονται τὰ ψέματα σὲ αὐτοὺς τοὺς ἰσχυρισμούς; Παντοῦ!
Πρῶτον, δὲν εἶναι «πρόσφυγες», ὅπως ἐκεῖνοι πού ὑπῆρξαν στὸ παρελθόν. Οἱ Ἕλληνες πρόσφυγες ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία ΔΕΝ ἦλθαν ἀπὸ κυκλώματα διακίνησης. Δὲν πλήρωναν διακινητὲς νὰ τοὺς φέρουν ἐδῶ. Δὲν τοὺς προστάτευε κανείς. Καὶ δὲν ἦλθαν “δασκαλεμένοι” ἀπὸ περίεργες ΜΚΟ… Κι ἀκόμα, δὲν ἦλθαν ἀπαιτώντας “ἐπιδόματα” μὲ τὸ πού πάτησαν τὸ πόδι τους… Ἦταν Ἕλληνες πού ἔρχονταν- ἀναγκαστικὰ καὶ ὄχι μὲ δική τους ἐπιλογὴ- στὴν Ἑλλάδα. Γιατί δὲν εἶχαν ἀλλοῦ νὰ πᾶνε…
Δεύτερον, οἱ σημερινοὶ ἐργαλειοποιημένοι δὲν εἶναι “μετανάστες”! Οἱ μετανάστες πῆγαν στὶς χῶρες προορισμοῦ τους, ἀφ’ ὅτου προηγουμένως ἐξασφάλισαν νόμιμη ἄδεια εἰσόδου καὶ ἄδεια ἐργασίας. Καὶ ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ ἐφαρμόζουν αὐστηρὰ τὴ νομοθεσία τῆς χώρας ὅπου ἐγκαθίσταντο. Σὲ κάθε “παράπτωμα” κινδύνευαν μὲ ἀπέλαση.
Τρίτον, αὐτοὶ πού ἔρχονται σήμερα, στὴ μεγάλη πλειονότητά τους, δὲν ἔρχονται, γιὰ νὰ δουλέψουν “νόμιμα”. Ἔρχονται γιὰ νὰ πάρουν “ἐπιδόματα”. Καὶ ταυτόχρονα νὰ ἀπασχοληθοῦν σὲ παράνομες δραστηριότητες “διακίνησης” ἀπὸ ἐγκληματικὰ κυκλώματα (πού τοὺς φέρνουν), γιὰ νὰ ἐξοφλήσουν τὶς ἀρκετὲς χιλιάδες εὐρὼ πού “πλήρωσαν”, γιὰ νὰ ἔλθουν. Καὶ τὰ ὁποῖα ἀποκλείεται νὰ τὰ εἶχαν ἀποταμιεύσει στὶς χῶρες τους. Τὰ δανείστηκαν καὶ τώρα πού ἦλθαν πρέπει νὰ τὰ ξεπληρώσουν. Οὐσιαστικὰ εἰσάγεται στὴν Εὐρώπη ἕνα ἀνθρώπινο δυναμικὸ “μαύρης” καὶ “γκρίζας” παρὰ-οἰκονομίας.
Τέταρτον, οἱ σημερινοὶ “ἐργαλειοποιημένοι” παραβιάζουν ὅλες σχεδὸν τὶς νομικὲς προϋποθέσεις, γιὰ νὰ θεωρηθοῦν “πρόσφυγες”. Τὶς περισσότερες φορὲς δὲν προέρχονται κἄν ἀπὸ “ἐμπόλεμη χώρα”. Ἢ ἀπὸ χώρα ὅπου κινδυνεύει ἡ ζωή τους. Κι ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς πράγματι προέρχονται ἀπὸ τέτοιες χῶρες, πρὶν φθάσουν στὶς εὐρωπαϊκὲς ἀκτὲς εἶχαν ἤδη βρεῖ “σωτηρία” σὲ “ἀσφαλεῖς” γι’ αὐτοὺς χῶρες. Ὅπου δὲν κινδύνευαν. Πρόσφυγες ἦταν ἐκεῖ: Στὴν πρώτη χώρα ὅπου ἦταν “ἀσφαλεῖς” μετὰ τὴν φυγὴ ἀπὸ τὴ χώρα τους. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα εἶναι “μετανάστες”. Κι ὅταν μπαίνουν παράνομα (σὲ εὐρωπαϊκὴ χώρα), εἶναι ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ μετανάστες! [Ὄχι “παράτυποι”. Παράτυποι εἶναι ὅσοι μπῆκαν νόμιμα κι ἀμέλησαν νὰ ἀνανεώσουν τὴν ἄδεια ἐργασίας. “Ὅσοι μπῆκαν ἐξ ἀρχῆς παράνομα, εἶναι παράνομοι!]
Πέμπτο, ἡ Διεθνὴς Νομοθεσία σχετικῶς μὲ τοὺς Πρόσφυγες ΔΕΝ εἶναι καθόλου “δεσμευτικὴ” γιὰ τὰ κράτη ὑποδοχῆς. Μὰ καθόλου… Ἡ Συμφωνία τῆς Γενεύης τοῦ 1951 ἀφοροῦσε πρόσφυγες μόνο στὴν Εὐρώπη. Κυρίως πολιτικοὺς πρόσφυγες ἑκατέρωθεν τοῦ “Σιδηροῦ Παραπετάσματος”, λόγῳ τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου πού τότε ἄρχιζε… Ἡ Συμφωνία αὐτὴ ἐπεκτάθηκε γιὰ πρόσφυγες ἐκτός Εὐρώπης τὸ 1968 στὴ Νέα Ὑόρκη κι ἀφοροῦσε κυρίως τοὺς boat people (τοὺς ἀνθρώπους στὶς βάρκες), στὴν Ἰνδοκίνα, πού ἔτρεχαν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπέκταση τοῦ Πολέμου στὸ Βιετνάμ. Οἱ συμφωνίες ἐκεῖνες προέβλεπαν πολὺ αὐστηρὰ κριτήρια γιὰ τὴ χορήγηση ἀσύλου. Καὶ πάντως γιὰ ὅσους ἔμπαιναν παράνομα σὲ μιὰ χώρα, ἀπὸ γειτονικὲς χῶρες πού ΔΕΝ ἦταν “ἀσφαλεῖς”, προβλεπόταν νὰ κρατοῦνται κατὰ κανόνα σὲ “κλειστὰ κέντρα”, μέχρι νὰ τοὺς χορηγηθεῖ ἄσυλο – καὶ ὑπὸ κάποιους περιορισμοὺς ἀκόμα καὶ ἀφ’ ὅτου τοὺς χορηγοῦνταν ἄσυλο… Τελευταία Διεθνὴς Συμφωνία πού ἀφορᾶ τὴ χορήγηση Ἀσύλου εἶναι ἡ λεγόμενη “Διακήρυξη τοῦ Μαρακὲς” τοῦ 2018. Πού κατοχυρώνει τὸ δικαίωμα καθενὸς νὰ “ζητήσει” ἄσυλο! Ὅμως ΔΕΝ θεωρεῖται “δεσμευτικὴ” γιὰ ὁποιαδήποτε κράτος! Γιατί καθένας μπορεῖ νὰ ΖΗΤΗΣΕΙ ἄσυλο, ἀλλὰ κανένα κράτος δὲν “ὑποχρεοῦται” νὰ τοῦ δώσει ἄσυλο (ἂν δὲν συντρέχουν οἱ προϋποθέσεις πού προβλέπονταν ἀπὸ τὶς προηγούμενες Διεθνεῖς Συμφωνίες, τῆς Γενεύης καὶ τῆς Νέας Ὑόρκης, δηλαδὴ νὰ προέρχονται ἀπὸ ΜΗ “ἀσφαλῆ” χώρα καὶ νὰ κινδυνεύει ἡ ζωή τους στὴ χώρα τῆς καταγωγῆς τους κλπ).
Ἡ “Διακήρυξη τοῦ Μαρακὲς” διευκόλυνε τὴν αἴτηση ἀσύλου ἀπὸ κάθε ἐνδιαφερόμενο σὲ κάθε χώρα, ἀλλὰ ΔΕΝ ἐπέβαλε τὴ χορήγηση ἀσύλου σὲ καμία χώρα! Μάλιστα μετὰ τὴ “Διακήρυξη τοῦ Μαρακὲς” καὶ μετὰ ἀπὸ ἔνσταση τῆς Ἱσπανίας (μὲ Πρωθυπουργὸ τὸν Σοσιαλιστὴ Σάντσεθ) τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου ἀποφάσισε ΟΜΟΦΩΝΑ (ἀνατρέποντας προηγούμενη ἀπόφασή του), πώς ὅταν μπαίνει κάποιος παράνομα ἀπὸ “ἀσφαλῆ χώρα”, ἐνῷ θὰ μποροῦσε νὰ ζητήσει νὰ ἔλθει νόμιμα, αὐτὸ ἀπὸ μόνο του ἀρκεῖ, γιὰ νὰ ΧΑΣΕΙ καὶ τὸ “δικαίωμα” νὰ ὑποβάλει αἴτηση ἀσύλου. Ἄρα οὐσιαστικὰ ἡ διακήρυξη τοῦ Μαρακὲς ἀποδυναμώθηκε πλήρως… Δὲν ὑπάρχει καμιὰ “ὑποχρεωτικότητα” καὶ καμιὰ “δεσμευτικότητα”, νὰ χορηγεῖται ἄσυλο σὲ ἄτομα πού μπαίνουν παράνομα. Τελεία καὶ παύλα…
Ἕκτον, δὲν εἶναι κἄν -ἢ τουλάχιστον δὲν εἶναι ἀναγκαστικὰ- “ἀθῷοι” καὶ “ἄμοιροι” ἄνθρωποι… Ἀθῷοι ἦταν ὅσο βρίσκονταν στὶς χῶρες τους. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴ στιγμὴ πού δέχθηκαν νὰ ἐμπλακοῦν σὲ “κυκλώματα διακίνησης”, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ στιγμὴ πού ἀνέλαβαν τὴν ὑποχρέωση νὰ ξεπληρώσουν τοὺς διακινητὲς γιὰ τὴν παράνομη μεταφορά τους καὶ νὰ ποῦν ψέματα στὶς ἀρχὲς τῶν χωρῶν προορισμοῦ τους, ἔχασαν τὴν “ἀθῳότητά” τους. Κανονικά, κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς θεωροῦνται “συνεργοί”. Καὶ μερικοὶ ἀπ’ αὐτούς, ἀποδεδειγμένα ΕΙΝΑΙ “συνεργοί”! Κι ἀπὸ τὴ στιγμὴ πού, ὅταν ἔρχονται σὲ μιὰ εὐρωπαϊκὴ χώρα ἐξακολουθοῦν νὰ παρανομοῦν, ἔχουν πάψει πρὸ πολλοῦ νὰ εἶναι “ἀθῷοι”!
Ἕβδομον, ἀντίθετα ἀπ’ ὅ,τι πιστεύουν πολλοί, ἡ Εὐρώπη μὲ κόπο τείνει νὰ τὰ λύσει αὐτά, στὴν πράξη. Δηλαδὴ νὰ παρακάμψει ὅλες αὐτὲς τὶς ἀνοησίες καὶ τὰ ψευδῆ ἀφηγήματα… Πρῶτα θὰ σταματήσουμε τὶς ροὲς τῶν παρανόμων. Ὕστερα θὰ βροῦμε τρόπο νὰ ἀπελάσουμε ὅσους ΔΕΝ δικαιοῦνται ἄσυλο. Κι ὑστέρα θὰ κρατήσουμε ὅσους μποροῦν νὰ μείνουν καὶ θὰ δοῦμε πῶς θὰ τοὺς μοιράσουμε μεταξύ μας. Αὐτὰ εἶναι τὰ προβλήματα. Καὶ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΙΡΑ μποροῦν νὰ λυθοῦν. Ἡ Κομισιὸν καὶ ἡ εὐρωγραφειοκρατία λένε κάτι ἐντελῶς διαφορετικό… Αὐτὸ τὸ ψευδὲς ἀφήγημα ὄχι μόνο ΔΕΝ λύνει τὸ πρόβλημα, ὄχι μόνο δὲν ἀποθαρρύνει τοὺς διακινητές, ἀλλὰ τοὺς διευκολύνει κι ἀπὸ πάνω… Εἶναι ἕνα ἀφήγημα πού, πέραν ὅλων τῶν ὑπολοίπων, ἀναδεικνύει τοὺς σύγχρονους δουλεμπόρους σὲ “σωτῆρες”, ἐνῷ διαλύει τὴν Εὐρώπη!» (antibaro.gr).
«Ἡ καθηγήτρια Πολιτικῆς Ἱστορίας τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Harvard Kelly M. Greenhill στὸ βιβλίο «Ὅπλα μαζικῆς μετανάστευσης. Βίαιη μετακίνηση, ἐξαναγκασμὸς καὶ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ» ἀποδεικνύει ὅτι ἡ μαζικὴ μετανάστευση εἶναι ἀποτέλεσμα πολιτικῆς ἐργαλειοποίησης. Ἡ συγγραφέας ἀναφέρει ὅτι οἱ νικητὲς τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατανόησαν πώς ἡ ἐπιβαλλόμενη μετακίνηση πληθυσμῶν ἀποτελεῖ ὅπλο πολιτικῆς ἐπιβολῆς καὶ ἰσχύος. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ καθολικὴ ἐπιτυχία τῶν πολιτικῶν σκοπιμοτήτων τῶν κρατῶν- χειριστῶν καὶ ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἐξουδετέρωση τῆς κρατικῆς ὑπόστασης τῆς χώρας-στόχου. Ἡ συγγραφέας τεκμηριώνει ὅτι τὸ ἀναμενόμενο οἰκονομικὸ κέρδος τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν ἐλὶτ στὴ χώρα- στόχο παραλύει τὶς ἀντιστάσεις πού συνεπάγεται ὁ κοινωνικὸς καὶ πολιτισμικὸς μετασχηματισμὸς ἀπὸ τὴ μαζικὴ μετανάστευση.
Ἡ Kelly M. Grennhill ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ μαζικὴ μετανάστευση ἐπιβάλλεται μὲ τρεῖς διαφορετικοὺς τρόπους. Πρῶτον, μὲ τὴν ἐνεργοποίηση τῆς “ὑποκριτικῆς ψυχοπόνιας”, δεύτερον, μέσῳ πολιτικῶν ἀπειλῶν καί, τρίτον, μὲ τὴν πλασματικὴ ἀντιπαράθεση τῶν πολιτικῶν ρευμάτων ἐντός τῆς χώρας-στόχου. Ἡ «ψυχοπόνια» εἶναι ὑποκριτική, ἐπειδὴ τὸ θυμικὸ καὶ οἱ φιλελεύθερες ἀντιλήψεις ἐνεργοποιοῦνται, μόνο ὅταν εὑρίσκονται σὲ ἀπόλυτη ἁρμονία μὲ τὸ προσωπικὸ οἰκονομικὸ συμφέρον τῆς ἐλίτ τῆς χώρας-στόχου.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος πού ἡ ψυχοπονιὰ στὴν Ἑλλάδα ἐκφράζεται ὡς πολιτικὴ ὀρθότητα ἀπὸ τὰ κόμματα ἐξουσίας, ἐνῷ ὑλοποιεῖται μέσῳ τῶν ΜΚΟ, οἱ ὁποῖες στὴν πλειονότητά τους διοικοῦνται ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φίλους πολιτικῶν τῆς χώρας- στόχου. Οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι διαχειρίζονται τὸν πακτωλὸ τῶν χρημάτων πού διατίθενται γιὰ τὴν “ἀποκατάσταση τῶν προσφύγων”.
Ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἐπιλεγεῖ ὡς χώρα ἐγκατάστασης μεταναστευτικῶν ροῶν, ἐπειδὴ σκοπίμως ἔχει πτωχεύσει. Εἶναι λοιπὸν εὔλογο ὅτι ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἀποδέχθηκε χωρὶς ἀντιρρήσεις τὴ χρηματικὴ συνδρομὴ τῶν 20.000 εὐρὼ ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἀνὰ μετανάστη πού θὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν Ἑλλάδα. Ὁ στόχος τῆς ἐγκατάστασης 1.000.000 προσφύγων μεταφράζεται σὲ 20 δισεκατομμύρια εὐρὼ πού θὰ τὰ διαχειριστοῦν οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι τῶν πολιτικῶν κομμάτων ἐξουσίας μέσῳ τῶν ΜΚΟ πού ἤδη διαθέτουν ἢ θὰ δημιουργήσουν». (newsbreak.gr).
Ἐνδιαφέρουσες, ἐπίσης, γνῶμες μπορεῖ νὰ δῆ ὁ ἐνδιαφερόμενος ἀναγνώστης καὶ στὰ ἑξῆς κείμενα: «Τουρκία καὶ ἐποικισμὸς» (-enromiosini.gr)· «Μετανάστευσις: τὸ μεγαλύτερο ὅπλο ἀποσταθεροποιήσεως» Ἑστία 9.7.2023, σ. 16· καὶ τοῦ Πασκὰλ Μπρυκνὲρ γιὰ τὶς ταραχὲς τῶν μεταναστῶν στὴν Γαλλία (-iefimerida.gr).
Ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω κείμενα, ἀλλά καὶ ὅπως πληροφορούμαστε ἀπὸ τὴν εἰδησεογραφία, οἱ ἐπίδοξοι μετανάστες καταβάλλουν σημαντικὰ χρηματικὰ ποσὰ στοὺς διακινητές. Ποῦ εὑρίσκουν αὐτὰ τὰ ποσὰ, ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ζοῦν σὲ ὑπανάπτυκτες χῶρες καὶ σὲ συνθῆκες μεγάλης ἔνδειας; Πηγὴ χρηματοδοτήσεως (ἔστω καὶ ὑπὸ μορφὴν δανείου) αὐτῶν τῶν μετακινήσεων πρέπει νὰ εἶναι κάποια «σκοτεινὰ» κέντρα (κυβερνήσεις κάποιων χωρῶν, ΜΚΟ, ἑκατομμυριοῦχοι;), τὰ ὁποῖα ἐπιμελῶς καὶ σχεδιασμένως ὁδηγοῦν χιλιάδες ἀνθρώπους στὴν Εὐρώπη (καὶ μόνον στὴν Εὐρώπη).
Τὸ ζήτημα τῆς μετακινήσεως τῶν πληθυσμῶν δὲν εἶναι μόνον πολιτικό, ἀλλά ἅπτεται τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς θρησκείας τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν καὶ λαῶν. Μὲ τὴν ἀλλοίωσι τοῦ πληθυσμοῦ, ἄλλα ἤθη, ἄλλες θρησκεῖες καὶ ἄλλοι πολιτισμοὶ τείνουν νὰ κυριαρχήσουν ἐπὶ τῆς κατὰ παράδοσιν χριστιανικῆς Εὐρώπης, ἀλλοιώνοντας πλήρως τὴν φυσιογνωμία της. Καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζη. Ἀπαιτεῖται ἀγάπη στὸν ἐμπερίστατο ἄνθρωπο, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ ἀποτροπὴ τοῦ σχεδιαζόμενου ἐποικισμοῦ καὶ μετασχηματισμοῦ τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν καὶ τῆς πατρίδος μας.